Weer een heleboel indrukken rijker.....
Door: Margreet en Esther
Blijf op de hoogte en volg Margreet & Esther
25 Oktober 2015 | Oeganda, Nyakibale
In het weekend van 24 - 25 oktober trakteren we ons op een weekend Lake Bunyonyi.
Daar zijn we beiden wel aan toe na deze week gewerkt te hebben op zowel de kraam- als ook de kinderafdeling.
Omdat we een goed beeld willen krijgen van het hele ziekenhuis willen we de komende weken ook op andere afdelingen gaan kijken.
Dat doen we door deze week ons meer te binden aan de studenten die er zijn. We hebben aanvankelijk de indruk dat "het werk" tussen 07.00 en 08.30 gebeurt....
Om 6.30 verzamelen de studenten die een dagdienst hebben zich op het pleintje bij de school. Iedereen in zuurstok roze uniform, ook de jongens! Ziet er prachtig uit.
Degenen met een witte riem zijn studenten verloskunde, de rest met een roze riem verpleegkundigen i.o. En wat te denken van die schattige kapjes.... wij zijn voorstander om dit in Gelre ook in te gaan voeren :-)
Iedereen heeft hetzelfde kapsel, alle studenten moeten naar de kapper voor zij aan de opleiding beginnen( een kort "kroeskoppie" ) en pas na diplomering mogen er extensions in geplaatst worden of mag men het haar laten groeien.
Dan volgt een eerste check of een ieder aanwezig is. Dagelijks wordt de vlag van Oeganda gehesen in het bijzijn van een deel van de staff.
De studenten vertrekken naar de afdeling en wij gaan met hen mee. Op de afdeling aangekomen volgt er een summiere overdracht op de 10-persoonszalen.
Vaak is er een dubbele bedbezetting, de familie slaapt (als het mee zit op een matje) naast het bed van de patiënt.
Is het bed niet bezet dan is het niet opgemaakt, de laatste week is het redelijk vol op de zalen. Op de semi private kamer is het bed omgeven door gordijnen, het is het gordijn waar je voor betaald....
Wij worden een beetje somber van deze kamer, de gordijnen hangen van het plafond tot op de grond en zijn donker van stof, dus of wij daar meer voor zouden betalen....?!
En als je het financieel wat beter hebt kun je altijd nog kiezen voor een VIP room...
Op donderdag is het DE schoonmaak dag, je weet niet wat je ziet, emmers sop worden door de kamers gegoten en er wordt geschrobd en gedweild.
Familie is nog net op tijd om hun matras op te ruimen voordat ze gaan drijven, om 7 uur is het ziekenhuis is rep en roer!
We komen er meer en meer achter dat de familie echt de zorg op zich neemt, zij koken maaltijden, doen de was en verzorgen hun zieke familielid, en blijven op het terrein tot de patient met ontslag mag.
Niet voor te stellen, door het ziekenhuis zelf wordt geen eten en drinken verstrekt, nog geen kopje koffie of thee bij opname.
Eigenlijk bestaat de zorg uit het doen van verpleegtechnische handelingen, uitgevoerd door de studenten, zo nodig komt de staff ter controle kijken of nemen zij het over.
Op de kinderafdeling worden we deze week verwelkomd door het hoofd van de afdeling, de staff en de leerlingen, wat een warme ontvangst!
Er liggen veel kinderen met malaria, ondervoeding, diarree en longontsteking. Je kunt heel goed het verschil in arm-rijk zien. Er ligt een meisje dat HIV positief is en malaria heeft, ze maakt een erg zieke indruk op ons. Eigenlijk krijgen alle kinderen antibiotica, in onze ogen hoog gedoseerd.
De uitrusting van apparatuur is op 1 hand te tellen, een bloeddrukmeter, een zuurstof apparaat, een vernevelapparaat, een bloedsuikermeter en een saturatie meter.( de laatste 3 voorzieningen te delen met interne)
Er kunnen maximaal 16 kinderen op deze zaal liggen, aangrenzend ligt de papkeuken.
Zijn er meer kinderen die voor opname in aanmerking komen, gaan er "gewoon" twee kinderen in een bed. En nergens een hoog hekken bed!
De kinderen die voor OK gaan liggen op chirurgie, zo ook kinderen met brandwonden en na een ongeval, dus daar gaan we zeker ook nog even een kijkje nemen.
De leerlingen worden op de kinderafdeling goed gecoacht, er is echt 1 op 1 aandacht. De moeders verzorgen hun kinderen en zijn de hele dag bij hun kind aanwezig, vaak is er ook nog een broertje of zusje bij en slapen ze dan met z'n drieën in 1 bed.
De visite wordt gelopen door "onze" charmante zeer kindvriendelijke dokter, hij doet me denken aan een van de kinderartsen uit een grijs verleden in Het Nieuwe Spittaal (!) met zijn vele foto's en verhalen. Deze dokter heeft e.e.a. digitaal voor handen. Legt aan het kind veel uit, maakt een grapje en geeft de moeders instructie over het ziektebeeld. Daarna zijn de studenten aan de beurt, hij neemt de tijd om ook aan ons uit te leggen wat er scheelt. Geen kind blijft onnodig in het ziekenhuis, immers elke dag kost de ouders geld....
Van "veilig thuis" en de Raad van Kinderbescherming hebben ze hier nog niet gehoord helaas.... (ik schrik ervan nu ik het op schrijf....).
Maar sommige kinderen die wij gezien hebben krijgen niet de zorg die ze zo nodig zouden hebben.
We proberen een beetje het verschil te maken voor ze. Aan het begin van de week hebben we ballonnen opgehangen en slingers gemaakt. Met de kinderen die dat willen maken we poppetjes met armen en benen van muizentrapjes, zo leuk om te zien dat de kinderen aanvankelijk heel schuw en zelfs afwerend waren, nu ontdooien. Na een halve dag zitten ze uren bij je op schoot. Er zijn kinderen bij waarvan we ons afvragen of en wat voor toekomst zij zullen krijgen......
We blazen buiten op het pleintje bellen en de ballonnen doen het hier ook goed!
Hoewel we geen invloed op de privé situatie van deze kinderen hebben maken we door onze afleiding even het verschil. Hoe gaaf is het dan om een lachje op het gezicht van deze snoetjes te toveren. De meegebrachte kleding en de knuffels doen het heel erg goed!
Tussen de middag wordt er gekookt door de nonnen, de leerlingen gaan dan met bakjes/emmertjes hun eten halen dat vaak bestaat uit matoke en bonen, bereidt in giga pannen!!!
Hebben de studenten dagdienst werken ze van 8-13 uur, na de lunch gaan ze naar school.
Zij werken 7 dagen in de week en "verdienen" € 1,25 per MAAND! Per jaar hebben ze 3 weken vakantie. Je kunt je voorstellen dat zij na 2,5 jaar als het ware familie van elkaar zijn geworden.
Onze achterburen, de jongens wonen met 38 personen in hun 'hostel'. Op de grootste kamer liggen maar liefst 14 jongens! Je kijkt er je ogen uit!
En zowel voor de meiden als de jongens is zondag wasdag, het terrein wordt dan omgetoverd in een kleurrijk tafereel, bomen en struiken worden behangen met uniformen, blouses, broeken en lingerie, ook de omheining wordt niet overgeslagen.
Afgelopen vrijdag was er een feest van en voor de studenten. Hiervoor waren ook wij uitgenodigd. Allerlei optredens, lokale zang en dansen, echt bijzonder om mee te maken. Tussendoor waren er behoorlijk lange speeches van allerlei "hoge" functionarissen, dat duurde ons eerlijk gezegd te lang en er werd ook van alles bijgehaald wat in onze ogen niet echt relevant was. De start van de avond was om 19.00, eindelijk om 24.00 uur barst het feest los en swingen de Afrikanen op een onnavolgbare manier! Wat een souplesse en wat een ritme gevoel.
Na deze pittige week, waarbij we onszelf ook zijn tegen komen ('t wordt tijd voor een moreel beraad.....) heerlijk een weekend op pad naar Lake Bunyonyi. Via een prachtige route rijdt onze privé chauffeur Robbert ons via Kabale naar het meer.
Van daaruit worden we door schipper George naar Bushara Island gevaren, waar we de nacht in een lodge zullen doorbrengen. WAUW, wat is het hier mooi! Tijd om elkaar weer eens even te knijpen, een voorrecht om hier te mogen zijn!
Na de lunch neemt George ons mee het water op, we worden langs prachtige eilandjes gevaren en zien weer heel wat wilde dieren! Dit keer ontbreekt de Oegandese kraanvogel niet en laten de zebra's zich zien naast de Ugandese cops en runderen.
George weet ons heel veel te vertellen over het meer en de verschillende eilandjes en is met zijn "old girls" zoals hij ons noemt al snel bevriend.
Wat een prachtige vriendelijke en enthousiaste man, die zijn hart volgt en zelf zijn keuzes maakt! Dat mogen er wat ons betreft heel veel meer doen!
Wat een enorme rust op het water, er zijn weer vele foto's gemaakt!
Zondag varen we naar de andere kant van het meer en bezoeken we de Batwa pygmeeën. Het is niet uit te leggen hoe deze groep van bijna 50 personen hier leeft.
De kinderen zien ons aankomen en komen als berggeiten op hun blote voeten de steile helling af!
Ze nemen ons letterlijk aan de hand, en lopen als een haas de helling weer op. Tussendoor even uit hijgend, genietend van het prachtige uitzicht!
Boven woont zoals gezegd een groep van bijna 50 personen op hun heel eigen wijze, niet voor te stellen in welke kleine hutjes. Er is een schooltje, er zijn twee bankjes en er hangt een krijtbord in een lemen gebouw.
Deze mensen leven helemaal van de natuur, wat jammer om te lezen dat zij door de overheid verdreven lijken te gaan worden.
Kinderen lopen met de kleinsten te zeulen, de kleertjes zou oud en zo vies....
Maar of men hier ongelukkiger is dan dat wij zijn?!
Het is wel een hele ervaring om hier rond te kijken, niet te beschrijven hoe indrukwekkend.
Eigenlijk voelen we beiden een bepaalde vorm van schaamte dat we hier zijn.
We hopen zo dat deze groep bij elkaar kan blijven leven zoals zij dat al jaren doen.
Als de wolken boven de bergen toenemen vindt George het echt tijd om te gaan. We zijn als een speer beneden en kunnen met de boot bijna de bui voorblijven.
We lunchen als "koning en koninginnen" en genieten van het enorme uitzicht vanuit een prachtig restaurant.
Met het hoofd vol indrukken rijden we tegen 17.30 uur het ZH terrein weer op. Stiekem hadden we er nog wel een dagje bij aan willen plakken.
We zijn weer heel veel onvergetelijke indrukken rijker.....
Lieve groeten van ons tweeën, Margreet en Esther
Daar zijn we beiden wel aan toe na deze week gewerkt te hebben op zowel de kraam- als ook de kinderafdeling.
Omdat we een goed beeld willen krijgen van het hele ziekenhuis willen we de komende weken ook op andere afdelingen gaan kijken.
Dat doen we door deze week ons meer te binden aan de studenten die er zijn. We hebben aanvankelijk de indruk dat "het werk" tussen 07.00 en 08.30 gebeurt....
Om 6.30 verzamelen de studenten die een dagdienst hebben zich op het pleintje bij de school. Iedereen in zuurstok roze uniform, ook de jongens! Ziet er prachtig uit.
Degenen met een witte riem zijn studenten verloskunde, de rest met een roze riem verpleegkundigen i.o. En wat te denken van die schattige kapjes.... wij zijn voorstander om dit in Gelre ook in te gaan voeren :-)
Iedereen heeft hetzelfde kapsel, alle studenten moeten naar de kapper voor zij aan de opleiding beginnen( een kort "kroeskoppie" ) en pas na diplomering mogen er extensions in geplaatst worden of mag men het haar laten groeien.
Dan volgt een eerste check of een ieder aanwezig is. Dagelijks wordt de vlag van Oeganda gehesen in het bijzijn van een deel van de staff.
De studenten vertrekken naar de afdeling en wij gaan met hen mee. Op de afdeling aangekomen volgt er een summiere overdracht op de 10-persoonszalen.
Vaak is er een dubbele bedbezetting, de familie slaapt (als het mee zit op een matje) naast het bed van de patiënt.
Is het bed niet bezet dan is het niet opgemaakt, de laatste week is het redelijk vol op de zalen. Op de semi private kamer is het bed omgeven door gordijnen, het is het gordijn waar je voor betaald....
Wij worden een beetje somber van deze kamer, de gordijnen hangen van het plafond tot op de grond en zijn donker van stof, dus of wij daar meer voor zouden betalen....?!
En als je het financieel wat beter hebt kun je altijd nog kiezen voor een VIP room...
Op donderdag is het DE schoonmaak dag, je weet niet wat je ziet, emmers sop worden door de kamers gegoten en er wordt geschrobd en gedweild.
Familie is nog net op tijd om hun matras op te ruimen voordat ze gaan drijven, om 7 uur is het ziekenhuis is rep en roer!
We komen er meer en meer achter dat de familie echt de zorg op zich neemt, zij koken maaltijden, doen de was en verzorgen hun zieke familielid, en blijven op het terrein tot de patient met ontslag mag.
Niet voor te stellen, door het ziekenhuis zelf wordt geen eten en drinken verstrekt, nog geen kopje koffie of thee bij opname.
Eigenlijk bestaat de zorg uit het doen van verpleegtechnische handelingen, uitgevoerd door de studenten, zo nodig komt de staff ter controle kijken of nemen zij het over.
Op de kinderafdeling worden we deze week verwelkomd door het hoofd van de afdeling, de staff en de leerlingen, wat een warme ontvangst!
Er liggen veel kinderen met malaria, ondervoeding, diarree en longontsteking. Je kunt heel goed het verschil in arm-rijk zien. Er ligt een meisje dat HIV positief is en malaria heeft, ze maakt een erg zieke indruk op ons. Eigenlijk krijgen alle kinderen antibiotica, in onze ogen hoog gedoseerd.
De uitrusting van apparatuur is op 1 hand te tellen, een bloeddrukmeter, een zuurstof apparaat, een vernevelapparaat, een bloedsuikermeter en een saturatie meter.( de laatste 3 voorzieningen te delen met interne)
Er kunnen maximaal 16 kinderen op deze zaal liggen, aangrenzend ligt de papkeuken.
Zijn er meer kinderen die voor opname in aanmerking komen, gaan er "gewoon" twee kinderen in een bed. En nergens een hoog hekken bed!
De kinderen die voor OK gaan liggen op chirurgie, zo ook kinderen met brandwonden en na een ongeval, dus daar gaan we zeker ook nog even een kijkje nemen.
De leerlingen worden op de kinderafdeling goed gecoacht, er is echt 1 op 1 aandacht. De moeders verzorgen hun kinderen en zijn de hele dag bij hun kind aanwezig, vaak is er ook nog een broertje of zusje bij en slapen ze dan met z'n drieën in 1 bed.
De visite wordt gelopen door "onze" charmante zeer kindvriendelijke dokter, hij doet me denken aan een van de kinderartsen uit een grijs verleden in Het Nieuwe Spittaal (!) met zijn vele foto's en verhalen. Deze dokter heeft e.e.a. digitaal voor handen. Legt aan het kind veel uit, maakt een grapje en geeft de moeders instructie over het ziektebeeld. Daarna zijn de studenten aan de beurt, hij neemt de tijd om ook aan ons uit te leggen wat er scheelt. Geen kind blijft onnodig in het ziekenhuis, immers elke dag kost de ouders geld....
Van "veilig thuis" en de Raad van Kinderbescherming hebben ze hier nog niet gehoord helaas.... (ik schrik ervan nu ik het op schrijf....).
Maar sommige kinderen die wij gezien hebben krijgen niet de zorg die ze zo nodig zouden hebben.
We proberen een beetje het verschil te maken voor ze. Aan het begin van de week hebben we ballonnen opgehangen en slingers gemaakt. Met de kinderen die dat willen maken we poppetjes met armen en benen van muizentrapjes, zo leuk om te zien dat de kinderen aanvankelijk heel schuw en zelfs afwerend waren, nu ontdooien. Na een halve dag zitten ze uren bij je op schoot. Er zijn kinderen bij waarvan we ons afvragen of en wat voor toekomst zij zullen krijgen......
We blazen buiten op het pleintje bellen en de ballonnen doen het hier ook goed!
Hoewel we geen invloed op de privé situatie van deze kinderen hebben maken we door onze afleiding even het verschil. Hoe gaaf is het dan om een lachje op het gezicht van deze snoetjes te toveren. De meegebrachte kleding en de knuffels doen het heel erg goed!
Tussen de middag wordt er gekookt door de nonnen, de leerlingen gaan dan met bakjes/emmertjes hun eten halen dat vaak bestaat uit matoke en bonen, bereidt in giga pannen!!!
Hebben de studenten dagdienst werken ze van 8-13 uur, na de lunch gaan ze naar school.
Zij werken 7 dagen in de week en "verdienen" € 1,25 per MAAND! Per jaar hebben ze 3 weken vakantie. Je kunt je voorstellen dat zij na 2,5 jaar als het ware familie van elkaar zijn geworden.
Onze achterburen, de jongens wonen met 38 personen in hun 'hostel'. Op de grootste kamer liggen maar liefst 14 jongens! Je kijkt er je ogen uit!
En zowel voor de meiden als de jongens is zondag wasdag, het terrein wordt dan omgetoverd in een kleurrijk tafereel, bomen en struiken worden behangen met uniformen, blouses, broeken en lingerie, ook de omheining wordt niet overgeslagen.
Afgelopen vrijdag was er een feest van en voor de studenten. Hiervoor waren ook wij uitgenodigd. Allerlei optredens, lokale zang en dansen, echt bijzonder om mee te maken. Tussendoor waren er behoorlijk lange speeches van allerlei "hoge" functionarissen, dat duurde ons eerlijk gezegd te lang en er werd ook van alles bijgehaald wat in onze ogen niet echt relevant was. De start van de avond was om 19.00, eindelijk om 24.00 uur barst het feest los en swingen de Afrikanen op een onnavolgbare manier! Wat een souplesse en wat een ritme gevoel.
Na deze pittige week, waarbij we onszelf ook zijn tegen komen ('t wordt tijd voor een moreel beraad.....) heerlijk een weekend op pad naar Lake Bunyonyi. Via een prachtige route rijdt onze privé chauffeur Robbert ons via Kabale naar het meer.
Van daaruit worden we door schipper George naar Bushara Island gevaren, waar we de nacht in een lodge zullen doorbrengen. WAUW, wat is het hier mooi! Tijd om elkaar weer eens even te knijpen, een voorrecht om hier te mogen zijn!
Na de lunch neemt George ons mee het water op, we worden langs prachtige eilandjes gevaren en zien weer heel wat wilde dieren! Dit keer ontbreekt de Oegandese kraanvogel niet en laten de zebra's zich zien naast de Ugandese cops en runderen.
George weet ons heel veel te vertellen over het meer en de verschillende eilandjes en is met zijn "old girls" zoals hij ons noemt al snel bevriend.
Wat een prachtige vriendelijke en enthousiaste man, die zijn hart volgt en zelf zijn keuzes maakt! Dat mogen er wat ons betreft heel veel meer doen!
Wat een enorme rust op het water, er zijn weer vele foto's gemaakt!
Zondag varen we naar de andere kant van het meer en bezoeken we de Batwa pygmeeën. Het is niet uit te leggen hoe deze groep van bijna 50 personen hier leeft.
De kinderen zien ons aankomen en komen als berggeiten op hun blote voeten de steile helling af!
Ze nemen ons letterlijk aan de hand, en lopen als een haas de helling weer op. Tussendoor even uit hijgend, genietend van het prachtige uitzicht!
Boven woont zoals gezegd een groep van bijna 50 personen op hun heel eigen wijze, niet voor te stellen in welke kleine hutjes. Er is een schooltje, er zijn twee bankjes en er hangt een krijtbord in een lemen gebouw.
Deze mensen leven helemaal van de natuur, wat jammer om te lezen dat zij door de overheid verdreven lijken te gaan worden.
Kinderen lopen met de kleinsten te zeulen, de kleertjes zou oud en zo vies....
Maar of men hier ongelukkiger is dan dat wij zijn?!
Het is wel een hele ervaring om hier rond te kijken, niet te beschrijven hoe indrukwekkend.
Eigenlijk voelen we beiden een bepaalde vorm van schaamte dat we hier zijn.
We hopen zo dat deze groep bij elkaar kan blijven leven zoals zij dat al jaren doen.
Als de wolken boven de bergen toenemen vindt George het echt tijd om te gaan. We zijn als een speer beneden en kunnen met de boot bijna de bui voorblijven.
We lunchen als "koning en koninginnen" en genieten van het enorme uitzicht vanuit een prachtig restaurant.
Met het hoofd vol indrukken rijden we tegen 17.30 uur het ZH terrein weer op. Stiekem hadden we er nog wel een dagje bij aan willen plakken.
We zijn weer heel veel onvergetelijke indrukken rijker.....
Lieve groeten van ons tweeën, Margreet en Esther
-
25 Oktober 2015 - 21:38
Thamar:
....waw wat een indrukwekkend leven beschrijven jullie, mooi om te voelen hoe dit mijn eigen bestaan hier in een ander daglicht stelt. Ik vind het geweldig wat jullie doen en betekenen voor de wereld daar. Veel liefs speciaal voor Margreet, ben supertrots op je!! x Th ook van H -
25 Oktober 2015 - 21:57
Nicole Verhappen:
Wat een uitgebreid verslag hebben jullie weer geschreven over jullie ervaringen de afgelopen week! Het is maar goed dat jullie foto's meesturen, anders is het bijna niet voor te stellen als je in het luxe Nederland bent! Wat raar dat de leerlingen bijna al het werk moeten doen, wordt het personeel dan niet aangepakt? Prachtig, die kinderen op het eiland! Vast niet minder gelukkig zonder mobiel of digibord...
Heel veel succes de komende week weer. Nu de herfstvakantie voorbij is gaan we morgen allemaal lekker weer aan de slag. Groetjes, Nicole -
25 Oktober 2015 - 22:59
Ietfaber:
Weer een geweldig verslag om te lezen en wat een mooie foto's. Veel succes maar weer voor de komende week. Liefs Iet Faber. -
26 Oktober 2015 - 10:19
Gitte:
Wat een indrukken voor jullie. Veel armen om elkaar heen slaan en af en toe een huilbui is heel goed hoor! we weten het wel en toch...mag ik nog vaker stil staan bij het in ieder geval uiterlijk luxe comfortabele leven dat we hier hebben. Zo gewoon al die gemakken. Schaamrood over ieder klagen! gelukkig beschrijven jullie ( pracht schrijfstijl!!) dat uiterlijke zaken ons niet gelukkiger maken. De kleine dingen waarmee we betekenisvol voor elkaar kunnen zijn wel. En jullie doen dat iedere dag. Zo mooi te lezen hoe jullie met je liefde en aandacht en knutseldingetjes een lach op die bruine snoetjes kunnen toveren. Daar gaat het toch om. Lichtjes in de ogen van de ander toveren. Wat een zegen dat jullie daar zijn ( en of je aan verpleegkundige hulp voor je idee genoeg kunt bijdragen is dan toch bijzaak he?) harte groet Gitte -
26 Oktober 2015 - 11:04
Arend Van Dam:
Beste Esther en Margreet,
Margreet ik ken jou persoonlijk niet maar Esther wel. Ik ben samen met een aantal anderen lid van de fitnisgroep bij Arcus, waar Esther ook actief lid van is. Leuk hoe de meeste reageren op jullie berichtgevingen tijdens de koffie, dat is een belangrijk aspect na de oefeningen. Misschien kunnen we de dansen onder jouw leiding ook wel gaan uitproberen. Dat moet lukken na de buikspier oefeningen.
Jullie veel succes gewenst met jullie verblijf daar en gezond weer terug. -
26 Oktober 2015 - 11:17
Trudeke:
Er valt weinig toe te voegen aan de reacties van de anderen. Ook ik geniet elke keer van jullie verhalen, waarin kleine dingen soms het grote verschil maken. Veel succes. -
26 Oktober 2015 - 12:55
Ida Somsen- Geerdes:
Wat een prachtige verhalen en mooie foto's weer , van wat jullie daar meemaken !
Veel plezier nog de komende tijd !
-
26 Oktober 2015 - 14:34
Ria Regelink:
Wat een mooie en indrukwekkende verhalen en wat een prachtige foto's. Ik vind het erg leuk om zo op de hoogte te blijven van jullie bijzondere reis. Heel veel succes en plezier saampjes! -
26 Oktober 2015 - 16:59
Tabitha:
Wat een prachtig verslag weer, heb er heerlijk van genoten. Zie gewoon voor me wat jullie daar ter plekke beleven.
Kijk uit naar jullie volgende verslag.
Lieve groeten,
Tabitha -
27 Oktober 2015 - 05:32
Marion Verh.:
Dag lieve dames.
Hele avonturen en mooi om te lezen. Heb het goed samen en dat beetje wat je nu kunt betekenen, worden wel mooie herinneringen voor de mensen! Geeft kracht om door te gaan.
Nog veel geluk en bijzondere momenten!
Liefs Marion
-
29 Oktober 2015 - 22:55
Marga Oosterloo:
Lieve Margreet en Esther .... Kanjers!
Helemaal " gepakt " door jullie verhaal. Ontroerd. Wat prachtig geschreven. Alsof het zo voor je gebeurd. Het is de " verre wereld " maar zo dichtbij.
Bewust van hoe goed wij het hier hebben.
Wat fijn dat jullie daar de lach op die gezichtjes mogen zien. Daar doe je het voor. Ik wens jullie nog een hele goede tijd daar samen en ook ik ben heel trots op jullie!
Vanuit hier een hele dikke knuffel Margreet!
( ook voor jou Esther ookal ken ik jou niet persoonlijk;) )
Liefs Marga
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
