Wie A zegt, moet ook Bèèèèèh zeggen!
Door: Esther en Magreet
Blijf op de hoogte en volg Margreet & Esther
22 November 2015 | Oeganda, Nyakibale
Weer een heel andere ervaring is de organisatie van de sportdag........
Er zijn heel wat informele vergader- en overlegmomenten aan vooraf gegaan, hetzij bij de kantine, op weg naar de afdeling of bij het beeld van Maria.
Wij brengen nogal wat teweeg met onze ideeën over hoe we het een en ander willen vieren en wie we daar graag bij willen hebben, en dan hebben we ook nog te maken met de schoolregels.
Wij willen deze happening niet alleen met en voor de staff organiseren, maar ook met en voor de studenten. Dat is blijkbaar nieuw hier.........
Uiteindelijk is het een heel programma geworden met volleybal-, korfbal- en voetbalwedstrijd, als ook 100 m hardlopen voor mannen en vrouwen en een estafetteloop.
Wij hebben de bekers en de individuele prijzen klaarstaan en ook ons spandoek is gemaakt. Wat hebben we daar een lol om gehad, zodanig dat onze Amerikaanse buurman zich afvroeg wat we toch aan het doen waren, zo laat op de avond.
De vrijdag breekt aan, het gonst over het terrein en mensen lopen opgewonden van alles te organiseren, het eten wordt vergaard om te bereiden.
Dit past niet in boodschappentassen, laadkar van de pick-up gevuld met kookbananen (matoke) wordt voorgereden en de geiten worden naar de slachtplaats gebracht. Dit is in de tuin bij de zusters en waar wij dagelijks eten.
De geiten hebben hier duidelijk geen zin in en ontsnappen, een ware klopjacht volgt.
Omeed, onze Amerikaanse arts/buurman wordt er door de mannen bijgehaald, hij moet toch als man ook leren hoe je een geit slacht??? Van de anatomie is hij in ieder geval heel goed op de hoogte.
De Afrikanen zijn erg handig in deze klus en onder toeziend oog van zuster Esther zijn de geiten even later panklaar. Bėėėėėhh..........
Hierna kleden wij ons om en doen onze Afrikaanse dracht aan, gewapend met spandoek (HUP HUP FOR OUR CLUB, TO GET THE ESTHER-MARGREET CUP) en camera 's togen wij naar de poort van het ziekenhuis,tezamen met een groep supporters .
Helaas ziet Esther een rooster over het hoofd en beland hier met haar linkervoet in,
en schaaft haar hiel, althans dat denkt ze. Omeed is ook bij ons en zegt dat het gehecht moet worden.
Al wil Esther hier eerst niet aan, gaan we toch HUP HUP HUP naar de Eerste Hulp.
"Ach, word ik gehecht door een Amerikaanse arts in sportkleding in Oeganda, wie kan dat nou zeggen" is het commentaar van onze optimist en 7 hechtingen later gaan we weer op weg.
Eenmaal op het sportveld aangekomen is iedereen aan het warmdraaien en geconcentreerd in overleg over de beste tactieken.
De supporters komen in grote getale en wij zijn zo blij met het enthousiasme dat zo voelbaar is. De sporters worden aangemoedigd, en even ontstaat er onenigheid over een genomen beslissing bij de estafetteloop. Nou, dan heb je VUUR...............
Wat een fanatisme, in sport zijn Afrikanen zeer competatief en willen alleen maar winnen, zetten dan ook alles op alles om dit te bereiken.
De oplossing is naar ieders tevredenheid en even later begint de voetbalwedstrijd.
Hiervoor moeten we een eindje lopen naar een ander veld, maar ook dat is geen probleem, een kleurrijk geheel zo langs de kant van de weg, ook de koeien schuifelen voorbij!
Het is een erg spannende wedstrijd, de verpleegkundigen tegen de administratie/studenten. Zelfs de Hoofd-Zuster kijkt ingespannen naar de wedstrijd.
De tribune zit hoofdzakelijk vol met studenten, en wij zijn zo'n beetje de enige (roepende) supporters van de verpleegkundigen.
Het komt tot een verlenging en in de laatste minuten van de speeltijd scoren de verpleegkundigen : 2-1
Wat een blijdschap, wat een ontlading!!!! "Onze" mannen, men of the match!
In het schemer loopt iedereen terug naar het ziekenhuis. Bij de kantine wordt alles klaargezet voor de maaltijd, er is een grote groep mensen druk geweest met koken en enorme pannen worden aangedragen.
Er vormt zich een enorme rij (meer dan 200!) met mensen die geduldig staan te wachten op hun beurt, vooral de studenten verheugen zich op het vlees (dit krijgen ze maar 1x per maand).
Wij voelen ons zo tevreden als we om ons heen kijken naar al die blije gezichten, niet alleen van de studenten maar ook van de staff en verpleegkundigen, zo blij dat we dit met iedereen kunnen vieren en op deze manier WEEBARE MUNONGA ('dank je wel') zeggen voor de gastvrijheid van de afgelopen 2 maanden.
Na de prijsuitreiking, wat een hoop gejuich geeft en erg trotse sporters, volgen de speeches. Bij elke gebeurtenis, feest of uitreiking worden hier in Afrika speeches gegeven.
Wij worden uitgebreid bedankt voor alles wat we hier gedaan en bereikt hebben, en vervolgens wordt de microfoon aan ons gegeven.
Oeps......, daar sta je dan voor een zaal vol mensen en ook buiten nog een heleboel feestgangers. We zijn geraakt door alles wat we hier meegemaakt hebben, hier geleerd hebben maar vooral ook door de Oegandezen. Wat ze ons in die 2 maanden hebben laten zien is onvergetelijk. Medewerkers van het ziekenhuis, patiënten en ontmoetingen waar dan ook, wat een mooie dappere mensen.
Dan is het tijd voor muziek en gaan de beentjes van de vloer, en hoe...........
Dat bewegen op die geweldige Oegandese ritmes, dat zit hier echt in het DNA , en wij bewegen lekker mee!!!
Het is de bedoeling dat dit de hele nacht doorgaat, maar ja........als de stroom uitvalt om 1 uur ..............:-(
Er wordt met snoeren en verlengstukken nog van alles geprobeerd maar het mag niet baten, en zo komt er aan deze geweldige dag een eind.
Wij duiken moe maar zeer voldaan ons bed in en hopen dat we deze dag tot een traditie kunnen maken en broeden stiekum al op een plannetje.........
Nog 4 dagen op het ziekenhuisterrein, we bereiden ons voor op het afscheid, voor zover als dat gaat, we gaan nog op verjaardagsvisite (ook weer zo'n ervaring op zich) en hopen dat onze bestelde ziekenhuisbedden en andere medische hulpmiddelen nog voor vrijdag komen, en ga zo maar door.
Eigenlijk zijn we hier nog lang niet klaar......
Sportieve groet, Esther en Margreet
-
22 November 2015 - 22:34
Arda:
Wat een mooie verhalen weer....
Wat gaan we die missen....
Maar wij verlangen wel weer naar jullie terugkomst en nog meer verhalen!
Geniet van de laatste dagen, en geef nog even fijn hulp daar.
Alvast goede reis terug!
Liefs -
22 November 2015 - 23:54
Iet Faber:
Weer genoten van dit mooie verslag Margreet en Esther ! Ben wel geschrokken van de wond aan je voet Esther. Dat zag er op de foto's die Manouk ontvangen had, niet zo best uit. Doe voorzichtig en laat eea goed genezen; dus rustig aan van een bezorgde moeder Iet Faber. -
23 November 2015 - 10:19
Sabien Dokter:
Oooh, wat ga ik jullie verhalen missen straks.... Hele mooie weekjes nog! Liefs -
23 November 2015 - 13:47
Annemiek Derksen:
Wat een mooie verhalen en fotoos. Elke keer weer prachtig om te lezen, ik zie het allemaal voor me gebeuren. Wat een feest, arme geitjes.
Nog succes met de laatste weekjes en kom gezond weer thuis.
En dresscode voor de eerste werkdag in Gelre: de Afrikaanse pakken!!!!
groetjes Annemiek Derksen. -
23 November 2015 - 18:16
Anjet:
Wat zetten jullie de mensen in beweging, letterlijk en figuurlijk, ontroerend mooi!
Geniet nog heel veel samen in deze laatste paar dagen!!!
Liefs en tot gauw ha ha daar verheug ik me wel op hoor!!XX -
23 November 2015 - 19:39
Hermien Winters:
Dag Esther en Margreet
Met veel plezier heb ik jullie verslagen gelezen. Fantastisch wat jullie daar gedaan hebben !!
Esther als je weer op der bloemschikclub bent horen we vast wel meer verhalen. Heel veel STERKTE met het komende afscheid. Dat zal niet meevallen .
Goede reis !!! Groetjes van mij Hermien. -
25 November 2015 - 11:14
Miek :
Wat wederom een prachtig geschreven verhaal! Ik zat er helemaal in, op het punt je van mijn stoel, nog net niet roepend HUP HUP HUP en toen was er die stroomstoring..
Ik hoop dat jullie de bedden nog in ontvangst kunnen nemen en afleveren dat zou een mooie afsluiting zijn.
Sterkte met afscheid nemen!
Wij zullen weer blij zijn jullie hier in Zutpen te zien.
Lieve groet, Miek
-
27 November 2015 - 15:45
Hanita Kooistra:
Hallo meiden, heerlijk om zo mee te mogen genieten van al jullie belevenissen daar. Respect voor jullie inzet! Wat zullen er veel verhalen zijn bij de eerste koffieafspraken in Nederland! Verheug me er erg op Liefs, Hanita
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
