Ukakara, musiberaga abu mzungus
Door: Margreet en Esther
Blijf op de hoogte en volg Margreet & Esther
30 Oktober 2015 | Oeganda, Nyakibale
Het is echt regenseizoen in Oeganda, afgelopen avond en nacht is er heel erg veel water gevallen, zoveel zelfs dat we bang waren dat we vandaag niet naar de outreach zouden gaan, iets waar we eigenlijk al heel lang naar uit keken.
Maar gelukkig we gingen toch, ondanks dat het nog steeds iets regende.
Als het weer niet goed is komen de moeders met de kleine kinderen niet en dan zijn de wegen ook veel slechter begaanbaar, iets waar onze chauffeur zich trouwens niets van aan trok, met de ambulance gingen we op pad en let wel, we gingen met 13 personen!!! (van een echte ambulance kun je trouwens niet spreken, er zit een bankje in, een brancard en nog een losse draagbaar, en verder helemaal geen medische apparatuur).
De brancard werd eruit gehaald en er werd een bankje neergezet, alle spuiten, de unster (voor het wegen van de baby's) en koelbox met vaccins werden ingeladen, toen de 2 verpleegkundigen en de chauffeur (voorin) en de 8 leerlingen en de 2 mzungu's achterin!
We zaten lekker dicht bij elkaar en dat was misschien maar goed ook, want de weg was één grote ramp, vol met kuilen en weggeslagen stukken zandpad.
We vlogen van de een naar de andere kant en fungeerden tegelijkertijd als stootkussen voor onze naaste.
Het was alsof we in een kermisattractie zaten ipv in een auto, grote hilariteit ook onder de leerlingen, onze 2 verpleegkundigen voorin, echter zaten zonder te blikken of blozen, die waren er inmiddels aan gewend.
Een mooie tocht door de bossen en prachtig landschap, veel mensen die langs de kant van de weg liepen, wat je trouwens toch overal ziet hier.
Na ongeveer 3 kwartier kwamen we bij het dorp aan waar de gezondheidspost was, een stenen gebouwtje te midden van woonhuisjes en veel schoolgebouwen.
Het zag blauw van de kinderen in hun schooluniform die waarschijnlijk net hun speelkwartier hadden. Al gauw werd duidelijk dat er 2 mzungu's bij waren, wij krijgen toch altijd weer veel belangstelling.
Er zaten al verscheidene moeders met hun kinderen te wachten maar volgens Grace, verpleegkundige, moesten er nog veel meer komen, moeders waren verlaat vanwege het weer, ook gingen we vandaag de kinderen niet wegen, het was te koud (wij hadden het zweet op de rug staan, maar ja dat is voor hier geen maatstaf).
Wij keken onze ogen uit en werden steeds maar weer vertederd door de prachtige donkere kinderen, sommige van hen dachten wel wat anders over ons en zo gauw we toenadering zochten of een glimlach boden, kwamen de tranen en verschrikte blikken tevoorschijn, en keken ze hoopvol naar hun moeder.
Wij mochten helpen met meten (van bovenarm als indicatie voor groei/gewicht), maar niet ieder kind stond dit toe, wij waren toch wel heel eng, ja als je nog nooit een blanke gezien hebt kan dit best wel schrikken zijn.....
Ook sommige oudere kinderen bekeken ons van een afstandje maar eenmaal bij het uitdelen van de ballonnen was het ijs snel gebroken.
De kinderen kregen vaccins als DTP, mazelen, BCG, polio en vit A druppels en ontwormpillen, dit alles afhankelijk van de leeftijd, vaccinatie is gratis.
Alle kinderen zagen er goed verzorgd en weldoorvoed uit.
De zwangere vrouwen werden getest op HIV, en gevaccineerd tegen tetanus.
Gelukkig waren alle vrouwen vandaag negatief, er wordt veel aan voorlichting gedaan en gelukkig laten de meeste vrouwen zich testen, blijkt een zwangere vrouw HIV pos. dan krijgt ze medicatie en wordt haar kind 6 weken na de geboorte ook getest, blijkt het kind negatief te zijn dan worden de testen tot anderhalf jaar herhaald, daarna wordt de screening stopgezet. Is een kind positief dan krijgt het medicatie, dit is vooralsnog levenslang.
Een moeder die HIV pos is mag een jaar lang borstvoeding geven.
Uiteindelijk was het werk gedaan om 14.30 uur en konden de spullen weer worden ingepakt. Dit gaat allemaal op Afrikaanse wijze, neem de tijd en raak niet gestrest.
Het idee wordt geopperd om nog even voor de lunch (in de auto) wat te kopen, eten op het terrein kan niet. Er wonen erg arme mensen en hoe graag we ook willen delen, we hebben dan altijd te kort. Het is een bestaande 'sociale' afspraak binnen de groep van de ziekenhuismedewerkers.
Met de studenten het "woonwijkje" ingelopen om daar wat suikerriet te kopen, wij betalen dit voor hen, net als de gekochte chipati's (soort pannenkoekjes) die ochtend op het terrein.
We geven wel € 1,25 pp uit! Acht studenten en de staf helemaal blij!
Eenmaal in de auto worden de chipati's snel opgepeuzeld, de suikerriet stengels zijn ontdaan van de scherpe uitsteeksels en worden al snel in stukken gebroken.
Iedereen, behalve de chauffeur (gelukkig) die de handen vol heeft aan het rijden, knaagt duidelijk hoorbaar aan de suikerriet stengels.
De weg is er niet beter op geworden en er hangt een flinke dreigende lucht.....
Al schuddend, elkaar vasthoudend gaan we dezelfde weg terug als dat we gekomen zijn.
Tja, en dan blijkt dat de kapjes die de leerlingen en vpken dragen helemaal niet zo handig zijn! Alles schudt heen en weer en de kapjes dansen op het hoofd van de dames!
Eenmaal thuis eerst maar eens onder de douche, nou ja..... douche?!
Er druppelt water uit een douche kop, de ene keer lauw warm, ook vaak heel koud.
Na de douche wacht ook nog de was, de uniformen zitten onder de modder spetters. Nou is dit niet voor iedereen een gemakkelijke taak.....
Esther heeft een 'reprimande' gekregen van een van de nonnen die het ziekenhuis rijk is. Zij doet een soort van inspectie op de afdeling naar de bestelde materialen, ja er wordt hier echt per stuk besteld en geteld!!!.......... en dan stuit zij op een spuitentellende zuster Esther ...................
Enfin, het uniform was niet kreukvrij, daar werd een berispende opmerking over gemaakt.... (en zij doet toch zo haar best.....zie bijgeleverd bewijsmateriaal)
Gelukkig heeft Margreet heel veel ervaring op dit gebied, is heel goed voorbereid, op de vlekken een drupje meegebrachte dreft citroen en daarna alles in een sopje van Nomi, de Oegandese Ariël! En denk er om, het water niet te heet, dat kan nl het kreukelen wel eens veroorzaken.
Goed spoelen en dat alles kletsnat aan de lijn. De was hangt inmiddels uit te lekken, in de hoop dat het dit keer wel gelukt is,
Met onze projecten gaat het naar wens, volgende week gaan we zelf mee naar het bedrijf in Kampala waar het ZH de medische apparatuur koopt.
We zullen dan de volgende spullen gaan aanschaffen voor de kinderafdeling:
- pulsoxymeter
- vernevelapparaat
- band voor de bloeddrukmeter voor kleine kinderen
- een kinderstethoscoop
- speelgoed om een speelplek in te richten
Onze grootste uitgave zal een nieuwe operatietafel worden! De oude is echt aan vervanging toe, er zijn onderdelen afgebroken, vorig jaar is hierdoor iemand van de OK tafel afgevallen...... Op dit moment wordt er om deze reden (bijna) niet geopereerd op de tweede OK.
Het geeft ons een heel goed gevoel om het sponsor geld zo goed te kunnen besteden. We weten zeker dat met hetgeen we gekocht hebben heel veel mensen kunnen helpen en daar worden wij heel blij van.
Echter, ook wij hebben zo nu en dan een momentje dat het even niet makkelijk is en dat we echt wel tegen zaken aanlopen.
De omgang met patiënten is heel anders dan wij gewend zijn, als patiënt ben je afhankelijk van je familie en moet je alles zelf doen, dus hulp bij mobiliseren bv. na een operatie is er niet bij. Patiënt krijgt weinig tot geen uitleg over wat er gedaan wordt. Bijvoorbeeld het verwijderen van de pleister na de keizersnede, gebeurt zonder enige aankondiging, ontslagregels worden niet besproken.
Er is ook duidelijk klassenverschil, lig je op een VIP kamer dan krijg je toch een andere benadering/behandeling en heb je meer privileges, dan wanneer je op zaal ligt. Het werken op de afdeling gaat niet methodisch, er wordt weinig in het voren of meegedacht, gaat veel tijd zitten in bv het doen van controles als bloeddruk meten e.d. Vaak moet dit tijdens de visite nog gedaan worden. Er lopen erg veel leerlingen rond maar als je het goede voorbeeld niet krijgt....................
Wat betreft hygiene is er ook heel veel anders dan bij ons! Uniformen worden zowel binnen als ook buiten gedragen, de medewerkers en leerlingen wassen deze zelf. E.e.a. wordt gedroogd op de bleek zoals jullie al op andere foto's hebben kunnen zien!
Leuk voorbeeld: op het terrein worden er nieuwe appartementen gebouwd voor de staf. De hoofdzuster nodigt ons enthousiast uit om TIJDENS de vroege dienst in uniform (!) even polshoogte te nemen in haar nieuwe onderkomen in wording!
Het dragen van sieraden wordt door bijna alle gediplomeerden gedaan, we signaleren zelfs een collega met nagellak!
Wanneer we dit bespreekbaar maken met het hoofd van de afdeling, worden de schouders opgehaald. Er hangen op alle kamers wel klokken, maar deze hebben allemaal een verschillende tijd.....
Ben je gediplomeerd dan heb je hier de kans om tijdens de dienst heerlijk te appen en bellen met je mobiel, deze worden zelfs op de kamer van de patiënt opgeladen! Word je betrapt als leerling, dan ben je jouw mobiel kwijt voor de duur van de opleiding.
Wat is cultuur dan bepalend voor de plek waar je geboren bent en in ons geval ook waar je werkt, we proberen hier respectvol mee om te gaan, echter het valt niet altijd mee om onze Nederlandse normen en waarden toch voor een deel los te moeten laten.
Gelukkig weten we hier samen wel goed handen en voeten aan te geven en helpen de lieve persoonlijke appjes, face time momentjes, de reacties op ons blog en zelfs een foto van de collega's ons door de lastige momenten heen!
En weten wij ook meteen wat we allemaal missen!
Zaterdag gaan we op pad met het team van de kinderafdeling, een picknick in Kigezi Forest Cottages Kambuga.
Het team van de kinderafdeling is erg gastvrij en deze week komen we dagelijks enthousiaste mensen tegen die aangeven dat het as. zaterdag zo ver is!
Wij hebben er zin in!
Wij wensen jullie vanuit Rukungiri een heel fijn weekend!
Ukakara, musiberaga abu mzungus!
Maar gelukkig we gingen toch, ondanks dat het nog steeds iets regende.
Als het weer niet goed is komen de moeders met de kleine kinderen niet en dan zijn de wegen ook veel slechter begaanbaar, iets waar onze chauffeur zich trouwens niets van aan trok, met de ambulance gingen we op pad en let wel, we gingen met 13 personen!!! (van een echte ambulance kun je trouwens niet spreken, er zit een bankje in, een brancard en nog een losse draagbaar, en verder helemaal geen medische apparatuur).
De brancard werd eruit gehaald en er werd een bankje neergezet, alle spuiten, de unster (voor het wegen van de baby's) en koelbox met vaccins werden ingeladen, toen de 2 verpleegkundigen en de chauffeur (voorin) en de 8 leerlingen en de 2 mzungu's achterin!
We zaten lekker dicht bij elkaar en dat was misschien maar goed ook, want de weg was één grote ramp, vol met kuilen en weggeslagen stukken zandpad.
We vlogen van de een naar de andere kant en fungeerden tegelijkertijd als stootkussen voor onze naaste.
Het was alsof we in een kermisattractie zaten ipv in een auto, grote hilariteit ook onder de leerlingen, onze 2 verpleegkundigen voorin, echter zaten zonder te blikken of blozen, die waren er inmiddels aan gewend.
Een mooie tocht door de bossen en prachtig landschap, veel mensen die langs de kant van de weg liepen, wat je trouwens toch overal ziet hier.
Na ongeveer 3 kwartier kwamen we bij het dorp aan waar de gezondheidspost was, een stenen gebouwtje te midden van woonhuisjes en veel schoolgebouwen.
Het zag blauw van de kinderen in hun schooluniform die waarschijnlijk net hun speelkwartier hadden. Al gauw werd duidelijk dat er 2 mzungu's bij waren, wij krijgen toch altijd weer veel belangstelling.
Er zaten al verscheidene moeders met hun kinderen te wachten maar volgens Grace, verpleegkundige, moesten er nog veel meer komen, moeders waren verlaat vanwege het weer, ook gingen we vandaag de kinderen niet wegen, het was te koud (wij hadden het zweet op de rug staan, maar ja dat is voor hier geen maatstaf).
Wij keken onze ogen uit en werden steeds maar weer vertederd door de prachtige donkere kinderen, sommige van hen dachten wel wat anders over ons en zo gauw we toenadering zochten of een glimlach boden, kwamen de tranen en verschrikte blikken tevoorschijn, en keken ze hoopvol naar hun moeder.
Wij mochten helpen met meten (van bovenarm als indicatie voor groei/gewicht), maar niet ieder kind stond dit toe, wij waren toch wel heel eng, ja als je nog nooit een blanke gezien hebt kan dit best wel schrikken zijn.....
Ook sommige oudere kinderen bekeken ons van een afstandje maar eenmaal bij het uitdelen van de ballonnen was het ijs snel gebroken.
De kinderen kregen vaccins als DTP, mazelen, BCG, polio en vit A druppels en ontwormpillen, dit alles afhankelijk van de leeftijd, vaccinatie is gratis.
Alle kinderen zagen er goed verzorgd en weldoorvoed uit.
De zwangere vrouwen werden getest op HIV, en gevaccineerd tegen tetanus.
Gelukkig waren alle vrouwen vandaag negatief, er wordt veel aan voorlichting gedaan en gelukkig laten de meeste vrouwen zich testen, blijkt een zwangere vrouw HIV pos. dan krijgt ze medicatie en wordt haar kind 6 weken na de geboorte ook getest, blijkt het kind negatief te zijn dan worden de testen tot anderhalf jaar herhaald, daarna wordt de screening stopgezet. Is een kind positief dan krijgt het medicatie, dit is vooralsnog levenslang.
Een moeder die HIV pos is mag een jaar lang borstvoeding geven.
Uiteindelijk was het werk gedaan om 14.30 uur en konden de spullen weer worden ingepakt. Dit gaat allemaal op Afrikaanse wijze, neem de tijd en raak niet gestrest.
Het idee wordt geopperd om nog even voor de lunch (in de auto) wat te kopen, eten op het terrein kan niet. Er wonen erg arme mensen en hoe graag we ook willen delen, we hebben dan altijd te kort. Het is een bestaande 'sociale' afspraak binnen de groep van de ziekenhuismedewerkers.
Met de studenten het "woonwijkje" ingelopen om daar wat suikerriet te kopen, wij betalen dit voor hen, net als de gekochte chipati's (soort pannenkoekjes) die ochtend op het terrein.
We geven wel € 1,25 pp uit! Acht studenten en de staf helemaal blij!
Eenmaal in de auto worden de chipati's snel opgepeuzeld, de suikerriet stengels zijn ontdaan van de scherpe uitsteeksels en worden al snel in stukken gebroken.
Iedereen, behalve de chauffeur (gelukkig) die de handen vol heeft aan het rijden, knaagt duidelijk hoorbaar aan de suikerriet stengels.
De weg is er niet beter op geworden en er hangt een flinke dreigende lucht.....
Al schuddend, elkaar vasthoudend gaan we dezelfde weg terug als dat we gekomen zijn.
Tja, en dan blijkt dat de kapjes die de leerlingen en vpken dragen helemaal niet zo handig zijn! Alles schudt heen en weer en de kapjes dansen op het hoofd van de dames!
Eenmaal thuis eerst maar eens onder de douche, nou ja..... douche?!
Er druppelt water uit een douche kop, de ene keer lauw warm, ook vaak heel koud.
Na de douche wacht ook nog de was, de uniformen zitten onder de modder spetters. Nou is dit niet voor iedereen een gemakkelijke taak.....
Esther heeft een 'reprimande' gekregen van een van de nonnen die het ziekenhuis rijk is. Zij doet een soort van inspectie op de afdeling naar de bestelde materialen, ja er wordt hier echt per stuk besteld en geteld!!!.......... en dan stuit zij op een spuitentellende zuster Esther ...................
Enfin, het uniform was niet kreukvrij, daar werd een berispende opmerking over gemaakt.... (en zij doet toch zo haar best.....zie bijgeleverd bewijsmateriaal)
Gelukkig heeft Margreet heel veel ervaring op dit gebied, is heel goed voorbereid, op de vlekken een drupje meegebrachte dreft citroen en daarna alles in een sopje van Nomi, de Oegandese Ariël! En denk er om, het water niet te heet, dat kan nl het kreukelen wel eens veroorzaken.
Goed spoelen en dat alles kletsnat aan de lijn. De was hangt inmiddels uit te lekken, in de hoop dat het dit keer wel gelukt is,
Met onze projecten gaat het naar wens, volgende week gaan we zelf mee naar het bedrijf in Kampala waar het ZH de medische apparatuur koopt.
We zullen dan de volgende spullen gaan aanschaffen voor de kinderafdeling:
- pulsoxymeter
- vernevelapparaat
- band voor de bloeddrukmeter voor kleine kinderen
- een kinderstethoscoop
- speelgoed om een speelplek in te richten
Onze grootste uitgave zal een nieuwe operatietafel worden! De oude is echt aan vervanging toe, er zijn onderdelen afgebroken, vorig jaar is hierdoor iemand van de OK tafel afgevallen...... Op dit moment wordt er om deze reden (bijna) niet geopereerd op de tweede OK.
Het geeft ons een heel goed gevoel om het sponsor geld zo goed te kunnen besteden. We weten zeker dat met hetgeen we gekocht hebben heel veel mensen kunnen helpen en daar worden wij heel blij van.
Echter, ook wij hebben zo nu en dan een momentje dat het even niet makkelijk is en dat we echt wel tegen zaken aanlopen.
De omgang met patiënten is heel anders dan wij gewend zijn, als patiënt ben je afhankelijk van je familie en moet je alles zelf doen, dus hulp bij mobiliseren bv. na een operatie is er niet bij. Patiënt krijgt weinig tot geen uitleg over wat er gedaan wordt. Bijvoorbeeld het verwijderen van de pleister na de keizersnede, gebeurt zonder enige aankondiging, ontslagregels worden niet besproken.
Er is ook duidelijk klassenverschil, lig je op een VIP kamer dan krijg je toch een andere benadering/behandeling en heb je meer privileges, dan wanneer je op zaal ligt. Het werken op de afdeling gaat niet methodisch, er wordt weinig in het voren of meegedacht, gaat veel tijd zitten in bv het doen van controles als bloeddruk meten e.d. Vaak moet dit tijdens de visite nog gedaan worden. Er lopen erg veel leerlingen rond maar als je het goede voorbeeld niet krijgt....................
Wat betreft hygiene is er ook heel veel anders dan bij ons! Uniformen worden zowel binnen als ook buiten gedragen, de medewerkers en leerlingen wassen deze zelf. E.e.a. wordt gedroogd op de bleek zoals jullie al op andere foto's hebben kunnen zien!
Leuk voorbeeld: op het terrein worden er nieuwe appartementen gebouwd voor de staf. De hoofdzuster nodigt ons enthousiast uit om TIJDENS de vroege dienst in uniform (!) even polshoogte te nemen in haar nieuwe onderkomen in wording!
Het dragen van sieraden wordt door bijna alle gediplomeerden gedaan, we signaleren zelfs een collega met nagellak!
Wanneer we dit bespreekbaar maken met het hoofd van de afdeling, worden de schouders opgehaald. Er hangen op alle kamers wel klokken, maar deze hebben allemaal een verschillende tijd.....
Ben je gediplomeerd dan heb je hier de kans om tijdens de dienst heerlijk te appen en bellen met je mobiel, deze worden zelfs op de kamer van de patiënt opgeladen! Word je betrapt als leerling, dan ben je jouw mobiel kwijt voor de duur van de opleiding.
Wat is cultuur dan bepalend voor de plek waar je geboren bent en in ons geval ook waar je werkt, we proberen hier respectvol mee om te gaan, echter het valt niet altijd mee om onze Nederlandse normen en waarden toch voor een deel los te moeten laten.
Gelukkig weten we hier samen wel goed handen en voeten aan te geven en helpen de lieve persoonlijke appjes, face time momentjes, de reacties op ons blog en zelfs een foto van de collega's ons door de lastige momenten heen!
En weten wij ook meteen wat we allemaal missen!
Zaterdag gaan we op pad met het team van de kinderafdeling, een picknick in Kigezi Forest Cottages Kambuga.
Het team van de kinderafdeling is erg gastvrij en deze week komen we dagelijks enthousiaste mensen tegen die aangeven dat het as. zaterdag zo ver is!
Wij hebben er zin in!
Wij wensen jullie vanuit Rukungiri een heel fijn weekend!
Ukakara, musiberaga abu mzungus!
-
30 Oktober 2015 - 20:11
Irma Seinhorst:
Lieve Margreet en Esther,
Wat een belevenissen weer. Vrolijke verhalen, maar ook om heel verdrietig van te worden; waarom zó weinig compassie voor de zieke medemens? En wat zal dat moeilijk zijn voor jullie tweetjes zijn! Jullie zijn vanuit jezelf zó enorm begaan met de mensen om je heen... Wat heftig ook te weten dat je die cultuur niet zo 1,2,3 kunt veranderen, hoe graag je ook zou willen.
Houd elkander vast, weet waarvoor je gekomen bent én weet dat je niet vergeten wordt door hen die je met liefde en aandacht hebt verzorgd!
Een dikke knuffel voor jullie beiden,
Irma
Als bomen
Mensen
die als bomen naast je staan,
schouder aan schouder,
lijf aan lijf, ziel aan ziel.
Als bomen zo standvastig,
zo begrijpend, zo opbeurend.
Vrienden, vriendinnen
voor elk seizoen,
vrienden, vriendinnen
in weer en wind.
Bomen van mensen.
uit ‘Taal naar je hart’ (2005) van Hans Bouma
-
30 Oktober 2015 - 20:39
Machteld Boschloo:
Mooi en beeldend weer beschreven dames! Het gaat nog wel even duren voordat alle indrukken verwerkt zijn...1 Aardbol, zoveel verschillen. Heb en hou het goed met elkaar! En tja dat uniform Esther...moest er erg om lachen. Zie je al bedrempeld staan kijken..en nog een keer maar weer:) -
30 Oktober 2015 - 20:46
Sabien Dokter:
Wat een indrukwekkend verslag weer! Confronterend hoe anders de cultuur en de omstandigheden daar zijn... Maar ik heb me ook kapot gelachen om het gekreukte uniform van onze eigen hoofdzuster -
30 Oktober 2015 - 20:48
Sabien Dokter:
Hihi, het stopt bij een icoontje, dus even verder typen:
... Van onze eigen hoofdzuster. Foei! Ga zo door kanjers, ik blijf jullie volgen. Heel veel liefs -
30 Oktober 2015 - 23:04
Janny Koordeman:
Hallo lieve Esther en Margreet,
Wat een heerlijk verhaal weer en wat een andere wereld. Heel bijzonder om jullie verhalen te lezen en zo toch heel dichtbij te zijn. Blijf vooral zo heerlijk beeldend vertellen. Ook prachtige foto's!! Hahaha dat uniform van Esther -
31 Oktober 2015 - 08:17
Vera:
Wat een belevenissen weer dames!
Elke keer weer leuk om jullie verslag te lezen.
Groetjes Vera -
31 Oktober 2015 - 10:15
Marleen De Bont:
Dag lieve Esther en Margreet,
Wat een reis en wat een verhalen!
Iedere keer weer bijzonder om te lezen, en ook regelmatig wel herkenning van mijn Gambiaanse ziekenhuis tijd, je kunt er soms met de meest mogelijke logica en inbeeldingsvermogen niet bij waarom het zo gaat als het gaat. Veel lessen tot 10 tellen en acceptatie... super bezig daar!! Liefs
-
31 Oktober 2015 - 13:55
Anita Pierik:
Bakkertje, Bakkertje toch: Foei!!! Je weet toch hoe smetteloos de nonnen zijn.
Ook ik zie je al staan en...je tong er af bijten. Want WAAR gaat het om!!
Mooi verhaal weer. Goed bezig.
Groetjes, Anita -
01 November 2015 - 00:17
Bianca:
Hallo dames,
Heb jullie eindelijk gevonden, wist niet meer waar ik jullie reisverslag kon vinden. Van de week Manouk even gesproken en zij wist het natuurlijk wel!
Geweldig om te lezen wat jullie zo al mee maken daar, als je begint met lezen kun je niet meer stoppen, vandaar dit late tijdstip ;-). Het is allemaal erg indrukwekkend om te ervaren voor jullie, maar wat doen jullie fantastisch werk daar!!!
-
01 November 2015 - 12:35
Annet Faber:
Hoi meiden, vanuit een mistig Haarlem is jullie verhaal hartverwarmend.
Wat de suikerbieten en "poliklinieken" betreft lijkt het een beetje op
Cuba. Ook daar van die mooie mensen die het leven met een glimlach
proberen te aanvaarden zoals het komt, liefs Annet
-
01 November 2015 - 13:13
Ria Klein Koerkamp:
Hoi Esther en Margreet, jullie blog is fantastisch om te lezen! Ben benieuwd hoe jullie deze ervaringen straks in Gelre levend houden en misschien kunnen toepassen (bv milder zijn als er eens iets niet gaat zoals het moet, maar gaat zoals het kan). Hartelijke groet uit Deventer, Ria -
01 November 2015 - 18:46
Wim Vletter:
Hallo Margreet en Esther,
Wat mooi om al jullie verhalen te lezen. Over de mensen, de natuur, de leerlingen en studenten.
De mooie en trieste dingen, maar bovenal hoe jullie daar bezig zijn.
Geweldig wat jullie daar doen!
Ja en ook ik kan het niet laten Esther, die non had wel gelijk dat kan toch niet zo'n uniform......
Groeten,
Wim -
01 November 2015 - 21:57
Anouk Dings:
Prachtige verhalen en foto's weer dames, dank! En natuurlijk het grootste respect voor wat jullie daar doen!
Ik denk dat de kreukels van het wringen komen, dus inderdaad kletsnat ophangen.. En voor de volgende Gelre-Oegandagangers als tip een antiek strijkijzer mee?!
Nemen jullie als souvenir zo'n hilarisch kapje mee? -
01 November 2015 - 22:17
Janny Van Der Veen:
Lieve Margreet en Esther,
Wat een mooie beeldende verhalen schetsen jullie. Ze trekken als een film voorbij zodat ik me een beetje in Oeganda waan. Wat een herkenbare sitiaties en gevoelens. Wat een indrukken Mooi om te zien dat al die acties van jullie nu zorgen dat het ziekenhuis weer up to date gemaakt wordt!
Liefs, Janny -
01 November 2015 - 22:51
Iet Faber:
Lieve twee, bedankt weer voor een geweldig verslag. Ik ben het helemaal eens met alle voorgaande mensen, die op jullie verslag hebben gereageerd. Veel succes voor de komende week. Liefs IET -
02 November 2015 - 01:58
Edith Garritsen:
Dag meiden,
Heerlijk om te lezen, fijn dat het goed gaat met de besteding van het sponsorbedrag.
Goed bezig!
Wat een prachtige, bijzondere tijd hé......
Liefs Edith -
02 November 2015 - 03:30
Anja:
Lieve allebei,
Onze hoofdzuster is er ff niet -
02 November 2015 - 09:08
Anjet:
wat weer een mooi verslag en nog mooier de foto's!
Liefs Anjet
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
