Waar zijn we gebleven....... deel II
Door: Margreet en Esther
Blijf op de hoogte en volg Margreet & Esther
06 November 2015 | Oeganda, Nyakibale
Dan de volgende dag richting een andere kant van de stad voor het ophalen van de operatie tafel, dat wordt een ware operatie, zo blijkt later.....
Allereerst kost het Bonnie de nodige moeite om de plaats van bestemming te bereiken, het weer heeft gezorgd voor glibberige wegen, de 4 Wheel Drive moet er aan te pas komen.
Eenmaal daar wordt de OK tafel van een soort loopbrug gereden, het past allemaal net.
Voor we het weten staat de OK tafel op de pickup. Wij, kritisch als we zijn bekijken e.e.a. Wij zijn niet tevreden, de tafel blijkt niet de tafel die besteld is, maar ook her en der beschadigd en ook de kussens zijn op diverse plekken al kapot. We vragen om een gesprek met de eigenaar van de winkel. We mogen even boven komen op kantoor.....
Gelukkig krijgen we gehoor van deze meneer en legt hij uit waarom er een andere tafel geleverd wordt dan besteld.
Het zijn allemaal 2e hands tafels, en bij de door ons bestelde tafel bleek een functie het niet te doen, dus reparatie nodig, dan dus maar een andere tafel meegeven..........???
Daar zijn wij het dus helemaal niet mee eens, bovendien is de tafel in reparatie van een veel betere kwaliteit, en we gaan wel voor kwaliteit!!!
het duurt nog een uur voordat de tafel klaar is volgens de monteur, geen probleem
wij zijn de beroerdsten niet en settelen ons buiten in de zon......
Na ruim twee uur is bijna alles in orde, als er nog twee schroefjes ontbreken, Margreet roept de Holy Anthony aan en zowaar wordt alles weer terug gevonden.
Dan tafel I weer uit de auto, en tafel II er in!
Eindelijk vertrekken we dan rond 14.00 uur naar 'huis' terug, tevreden over onze onderhandelingen wat betreft de tafel, zeer solide en zal jaren mee gaan.
Onderweg kopen we nog wat fruit en zelfs de eerste souvenirs. Het is inmiddels al stikdonker maar nog veel "leven" langs de kant van de weg, jong en oud loopt daar, ook fietsen en bodaboda's, soms zonder welk soort verlichting dan ook, in onze beleving levensgevaarlijk en we houden regelmatig ons hart vast als onze personal driver weer wat harder rijdt, Don't worry, they are used to it..................
Donderdag weer op weg naar de outreach, het heeft weer veel geregend en het is nog niet droog maar we gaan! Dit keer met maar liefst 14 mensen in de ambulance, ach ja, gewoon nog wat meer aanschuiven achterin.
De wegen zijn erg slecht en we zitten regelmatig vast, gelukkig hebben we 2 manlijke studenten mee die goed kunnen graven, en wordt er door menigeen een schietgebedje gedaan. Het helpt en met een ruime vertraging komen we in een prachtig gebied (het dorp Nyarwimuka) aan waar de moeders al klaar zitten. Vanwege de regen is het niet erg druk en zijn we op tijd klaar. Natuurlijk wordt er weer suikerriet ingeslagen en beginnen we aan de terugweg, dit keer ligt de auto wel erg vol met de zoete stengels, zuster Esther doet de kleischoenen zelfs uit, verbaasde blikken van de studenten.
Wat is dit?????? Er blijken nog weer 2 passagiers meer mee te gaan, 2 zwangeren, die ons zo blijkt achteraf, naar een suikerrietveld brengen waar in hun ogen de suikerriet veel beter is. Wij kijken elkaar verbaasd aan, nog meeeeer suikerriet?????
Uiteindelijk gaan we met zo'n 25 stengels (a 2,5 meter) rijker de terugreis aanvaarden, de 2 zwangere vrouwen gaan lopend terug wat achterin de ambulance wel zo prettig is.
Vrijdagochtend worden we door de medisch directeur gebeld met de mededeling dat we om 9 uur in de kamer van de raad van bestuur verwacht worden.
Daar is het management aanwezig en worden wij door de directeur uitvoerig bedankt voor onze inzet en betrokkenheid bij het ziekenhuis, de patienten, medewerkers en studenten. Ook zijn ze erg blij met de kritische houding tav de totale zorg.
Wat bij ons het meest binnenkwam is dat we de mensen inspireren. Dat ze door wat wij hier allemaal tot nu toe gedaan hebben, zij weer een "boost" krijgen om verder te gaan.
Wij zijn overdonderd en geraakt door al die lovende woorden, en na dit alles komt er een pakje op tafel waar een heuse award in blijkt te zitten, jeetje, wat een ontzettend lief gebaar. Ook krijgen wij allebei nog een persoonlijk kado met daarin een op maat gemaakte Afrikaanse dracht!
Na de lunch, let wel deze bestaat oa uit vers geroosterde sprinkhanen, die we allebei niet schuwen en heerlijk van smullen, gaan we naar de kinderafdeling om daar ons gekochte speelgoed aan te bieden.
We richting een hoekje in en stallen alles uit, de kinderen kijken nieuwsgierig wat er allemaal gebeurt en worden dan voorzien van speelgoed of kleurplaat met krijt.
Zo mooi om te zien dat er direct mee gespeeld wordt, de verpleegkundigen doen driftig mee en genieten ook zichtbaar van al het moois. De spelregels van domino worden uitgelegd en even later hangen ook de eerste kleurplaten aan de muur.
Beter konden wij deze dag niet afsluiten!
Ondanks dat we nog maar 3 weken hier zullen zijn, weten we nu al dat we de mensen hier vreselijk gaan missen. We voelen ons hier op verschillende manieren thuis en integreren in ons gevoel, zoveel van hun cultuur en mens-zijn. De manier waarop zij in het leven staan en in het hier en nu zijn.
Genoeg om over na te denken...........
Goed weekend allemaal, Esther en Margreet
Allereerst kost het Bonnie de nodige moeite om de plaats van bestemming te bereiken, het weer heeft gezorgd voor glibberige wegen, de 4 Wheel Drive moet er aan te pas komen.
Eenmaal daar wordt de OK tafel van een soort loopbrug gereden, het past allemaal net.
Voor we het weten staat de OK tafel op de pickup. Wij, kritisch als we zijn bekijken e.e.a. Wij zijn niet tevreden, de tafel blijkt niet de tafel die besteld is, maar ook her en der beschadigd en ook de kussens zijn op diverse plekken al kapot. We vragen om een gesprek met de eigenaar van de winkel. We mogen even boven komen op kantoor.....
Gelukkig krijgen we gehoor van deze meneer en legt hij uit waarom er een andere tafel geleverd wordt dan besteld.
Het zijn allemaal 2e hands tafels, en bij de door ons bestelde tafel bleek een functie het niet te doen, dus reparatie nodig, dan dus maar een andere tafel meegeven..........???
Daar zijn wij het dus helemaal niet mee eens, bovendien is de tafel in reparatie van een veel betere kwaliteit, en we gaan wel voor kwaliteit!!!
het duurt nog een uur voordat de tafel klaar is volgens de monteur, geen probleem
wij zijn de beroerdsten niet en settelen ons buiten in de zon......
Na ruim twee uur is bijna alles in orde, als er nog twee schroefjes ontbreken, Margreet roept de Holy Anthony aan en zowaar wordt alles weer terug gevonden.
Dan tafel I weer uit de auto, en tafel II er in!
Eindelijk vertrekken we dan rond 14.00 uur naar 'huis' terug, tevreden over onze onderhandelingen wat betreft de tafel, zeer solide en zal jaren mee gaan.
Onderweg kopen we nog wat fruit en zelfs de eerste souvenirs. Het is inmiddels al stikdonker maar nog veel "leven" langs de kant van de weg, jong en oud loopt daar, ook fietsen en bodaboda's, soms zonder welk soort verlichting dan ook, in onze beleving levensgevaarlijk en we houden regelmatig ons hart vast als onze personal driver weer wat harder rijdt, Don't worry, they are used to it..................
Donderdag weer op weg naar de outreach, het heeft weer veel geregend en het is nog niet droog maar we gaan! Dit keer met maar liefst 14 mensen in de ambulance, ach ja, gewoon nog wat meer aanschuiven achterin.
De wegen zijn erg slecht en we zitten regelmatig vast, gelukkig hebben we 2 manlijke studenten mee die goed kunnen graven, en wordt er door menigeen een schietgebedje gedaan. Het helpt en met een ruime vertraging komen we in een prachtig gebied (het dorp Nyarwimuka) aan waar de moeders al klaar zitten. Vanwege de regen is het niet erg druk en zijn we op tijd klaar. Natuurlijk wordt er weer suikerriet ingeslagen en beginnen we aan de terugweg, dit keer ligt de auto wel erg vol met de zoete stengels, zuster Esther doet de kleischoenen zelfs uit, verbaasde blikken van de studenten.
Wat is dit?????? Er blijken nog weer 2 passagiers meer mee te gaan, 2 zwangeren, die ons zo blijkt achteraf, naar een suikerrietveld brengen waar in hun ogen de suikerriet veel beter is. Wij kijken elkaar verbaasd aan, nog meeeeer suikerriet?????
Uiteindelijk gaan we met zo'n 25 stengels (a 2,5 meter) rijker de terugreis aanvaarden, de 2 zwangere vrouwen gaan lopend terug wat achterin de ambulance wel zo prettig is.
Vrijdagochtend worden we door de medisch directeur gebeld met de mededeling dat we om 9 uur in de kamer van de raad van bestuur verwacht worden.
Daar is het management aanwezig en worden wij door de directeur uitvoerig bedankt voor onze inzet en betrokkenheid bij het ziekenhuis, de patienten, medewerkers en studenten. Ook zijn ze erg blij met de kritische houding tav de totale zorg.
Wat bij ons het meest binnenkwam is dat we de mensen inspireren. Dat ze door wat wij hier allemaal tot nu toe gedaan hebben, zij weer een "boost" krijgen om verder te gaan.
Wij zijn overdonderd en geraakt door al die lovende woorden, en na dit alles komt er een pakje op tafel waar een heuse award in blijkt te zitten, jeetje, wat een ontzettend lief gebaar. Ook krijgen wij allebei nog een persoonlijk kado met daarin een op maat gemaakte Afrikaanse dracht!
Na de lunch, let wel deze bestaat oa uit vers geroosterde sprinkhanen, die we allebei niet schuwen en heerlijk van smullen, gaan we naar de kinderafdeling om daar ons gekochte speelgoed aan te bieden.
We richting een hoekje in en stallen alles uit, de kinderen kijken nieuwsgierig wat er allemaal gebeurt en worden dan voorzien van speelgoed of kleurplaat met krijt.
Zo mooi om te zien dat er direct mee gespeeld wordt, de verpleegkundigen doen driftig mee en genieten ook zichtbaar van al het moois. De spelregels van domino worden uitgelegd en even later hangen ook de eerste kleurplaten aan de muur.
Beter konden wij deze dag niet afsluiten!
Ondanks dat we nog maar 3 weken hier zullen zijn, weten we nu al dat we de mensen hier vreselijk gaan missen. We voelen ons hier op verschillende manieren thuis en integreren in ons gevoel, zoveel van hun cultuur en mens-zijn. De manier waarop zij in het leven staan en in het hier en nu zijn.
Genoeg om over na te denken...........
Goed weekend allemaal, Esther en Margreet
-
06 November 2015 - 21:54
Renée Krabben:
Dames,
Wat is dat een vervelend moment, het moment dat je over de helft bent! Wat doen jullie toch goede zaken. Die iedereen de groeten van me, en ga door met jullie goede werk! -
06 November 2015 - 22:13
Iet Faber:
ik word er helemaal stil van ! Prachtig verslag, mooi om te lezen. Liefs IET -
06 November 2015 - 22:44
Naomi De Geijter :
Geweldig om jullie mooie en indrukwekkende verhalen te lezen! Groetjes Naomi -
06 November 2015 - 22:53
Marjolein Brouwer:
Het is ontroerend om te lezen hoe jullie gegrepen zijn door dat verre mooie land ....
Complimenten en dank voor het prachtige reisverslag! Heel veel mooie momenten gewenst in jullie laatste etappe! -
06 November 2015 - 22:55
Arda:
Wat een mooie verhalen weer....
Snap dat het heel dubbel is... Over de helft...
Maar wat doen jullie veel goeds!
Ook heel mooi dat ze jullie zo belonen....
Mogen jullie de Oegandese kleding mee...
Sexy hoor -
07 November 2015 - 01:31
Regina Hulshof:
lieve allebei, diepe buiging!!!
-
07 November 2015 - 04:39
Leen:
OOOO,...dames!! Het wordt er echt steeds leuker op! Klederdracht, sprinkhanen,...komen jullie nog wel terug??
Liefs Leen -
07 November 2015 - 05:49
Selina Stegeman:
Dag lieve collega's,
Wat een geweldig verhaal weer zeg....!!
Snap jullie gevoel best wel,, al over de helft,, maar jullie hebben al zoveel gedaan voor die mensen !!
Nog heel veel mooie momenten gewenst de komende drie weken,, nog even genieten ook !!
Liefss, Selina
-
07 November 2015 - 09:11
Machteld Boschloo:
Prachtresultaat van al jullie inspanningen! Top! -
07 November 2015 - 10:17
Janny :
Wat een heerlijk verhaal weer en zulke prachtige foto's. Alsof we er bij zijn, en dat zijn we zo zeker een beetje. Jullie zijn super goed bezig. Prachtige kleding, staat jullie goed! Hahaha en die zwemles!! Lachen! Ga zo door! Dan genieten wij mee. Liefs Janny -
07 November 2015 - 10:52
Sabien Dokter:
Lieve collega's, wat een prachtige, ontroerende verhalen weer. Ik word er elke keer door geraakt en moet er ook elke keer om lachen. Zo bijzonder wat jullie beleven en wat jullie daar allemaal al hebben gebracht! Fantastisch. Ga zo door!! X -
07 November 2015 - 12:13
Rob De Vos:
Dag Margreet en Esther,
Hartstikke leuke verhalen en een feest van herkenning... En dan zijn de Oegandezen ook nog zo dankbaar.
Doe me een plezier en mail me even. Hebben jullie al regelmatig contact met de 2 verpleegkundigen die in april naar Nederland komen?
Groetje,
Rob de Vos -
07 November 2015 - 12:44
Ingrid Wink-Nijhof:
In de bovenstaande reacties staan zoveel mooie woorden. Ik ben het er dubbel en dwars mee eens. Telkens als ik jullie verhalen lees krijg ik een brok in mijn keel en schiet ik vol. Ik zie het zo voor me hoe jullie daar bezig zijn. Liefdevol en vol zorg maar toch ook kritisch en rechtvaardig. Veel respect voor jullie. Supervrouwen!!! -
07 November 2015 - 13:09
Anjet:
Dank jullie wel voor dit prachtige verslag, ontroerend mooi!
Inspirerend en doortastend in wat jullie doen en mee maken, en wat vliegt de tijd!!
Nog heel veel genieten daar!! Liefs Anjet. -
07 November 2015 - 14:16
Steinie:
Jullie hebben de weg naar Grace ook weten te vinden zie ik! Prachtige pakken hebben jullie aan!
En die oorkonde, geweldig!. In Oeganda houden ze van speeches, foto's en oorkondes.
Jullie zien er op alle foto's stralend uit. Dat is wat de Oegandeze mensen met je doen! Maak er de laatste 3 weken ook nog wat moois van! -
07 November 2015 - 19:58
Roel Bos :
Hoi Margreet
Ik dacht vanavond maar weer een stukje verder lezen in jullie verhalen vanuit een andere wereld.
Wat fijn dat jullie hulp zo welkom is , en de award is wat mij betreft ook terecht .
Kanjers dat jullie zijn . Ik wens jullie nog een goede reis verder en nog vele mooie ontmoetingen .
liefs van Roel uit Brummen -
07 November 2015 - 22:08
Sjoukje:
Wat een uitersten; van luxe 'resort en kerstboomwinkel' terug naar jullie ziekenhuisje met toch nog wel het een en ander te verbeteren. Gelukkig hebben jullie inmiddels al echt jullie draai gevonden en komen de juiste spullen op de juiste plek. Al betekend dat wel op zijn afrikaans 1 uurtje wachten:-)
Iets waarvoor ze jullie, terecht heel erg dankbaar zijn wat ik zo lees..... Dat kun je in je zak steken!
Afscheid nemen is nooit leuk, maar best nog ver weg. Maak er nog waardevolle weken van en ik kijk uit naar jullie volgende verslag.
Liefs Sjoukje
-
07 November 2015 - 23:46
Nicole Verhappen:
Wat een belevenissen hebben jullie weer in een week meegemaakt!
Geweldig dat jullie de kinderen zo gelukkig hebben kunnen maken met het gekochte speelgoed. Daar word ik heel blij van als moeder en juf... Wat een schril contrast met de kinderen in Nederland...
Super dat jullie inzet zo gewaardeerd wordt en beloond! Heel veel succes nog de komende weken en geniet samen.
Liefs, Nicole Verhappen -
08 November 2015 - 09:01
Ellen Weyn:
Hee Esther en Margreeth,
Ik ben weer helemaal bij met het lezen van jullie verhalen. Herken veel vanuit jullie verhalen van mijn stage in Suriname.
Wat doen jullie een boel mooie, leuke maar ook heftige en ontroerende ervaringen op. Leuk om al die verhalen te lezen!
Fijn om te lezen wat jullie al allemaal hebben kunnen betekenen daar, TOP!
Ik wens jullie nog heel veel plezier de laatste 3 weken.
Liefs, Ellen -
08 November 2015 - 12:06
Miek:
Wat zijn jullie goed bezig! Supertop!
Dag kanjers, doe nog goed werk en geniet!
Lieve groet, Miek -
08 November 2015 - 19:39
Frederike:
Beste Esther en Margreeth,
Ontzettend leuk om jullie verhalen te lezen, en complimenten voor de onderhandeling mbt de OK tafel (had ik als inkoper niet beter kunnen regelen)! Geniet nog van de tweede helft!
hartelijke groetjes,
Frederike
-
09 November 2015 - 09:52
Edith Garritsen:
We hadden jullie gewaarschuwd.......Oeganda krijgt een plekje in je hart!
Liefs Edith -
09 November 2015 - 19:16
Petra Roeterdink:
wat is het leuk om jullie ervaringen en verhalen wat jullie meemaken te lezen!
Maar lees ik het goed, jullie hebben de zwangere dames laten lopen??
Lieve Groet, Petra
-
09 November 2015 - 21:35
Anita Pierik:
Het is me wat van die OK tafel. daar komen ze met die Nederlandse nurses niet mee weg. heel goed dames!!
Je niet met een kluitje in het riet( suiker) laten sturen.
Keep on going the good things!!
Liefs Anita -
11 November 2015 - 17:18
Hanita Kooistra:
Oh wat een geweldig en aandoenlijk verslag, ik weet zeker dat ze jullie nooit meer vergeten en omgekeerd ook natuurlijk. Ja meiden de laatste weken. En dan die OK tafel, super gedaan! Girl power.
Die lunch .... sprinkhanen... ik vond jullie al stoer maar dit slaat alles :)
Veel liefs, kus Hanita
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
