Hoe overleven wij..... KLEURRIJK Afrika?!
Door: Margreet en Esther
Blijf op de hoogte en volg Margreet & Esther
15 Oktober 2015 | Oeganda, Nyakibale
Na de safari van het afgelopen weekend is het weer tijd om aan de slag te gaan op de afdeling. We zullen jullie een kijkje geven in onze bezigheden van een doordeweekse dag!
Om 06.30 uur gaat de wekker, ja, dan is het bij jullie 05.30 uur! Voor ons dus 5 AD diensten per week, gebroken, dat dan wel.
Direct onder de klamboe vandaan het smetteloze witte uniform aan. Wij geven hier bijna licht, het doet je zeer aan de ogen als de zon schijnt!
Eerst het ontbijt, daarvoor maken we een kleine ochtendwandeling, luisterend naar alle bijzondere vogels hier op het terrein. We zitten aan de tafel van het visitors-house met een zeer kleurrijk motief op het tafelkleed (zie foto).
Het ontbijt is qua broodbeleg bijna vergelijkbaar met thuis, jam, nutella en pindakaas; hoe Hollands?!
Het brood de broodrooster in en even nescafé maken, we missen de opgeklopte melk…..
Inmiddels hebben we de lokale supermarkt ontdekt en Oegandese kaas gekocht, deze mag bewaard worden in de koelkast in het “verboden” kamertje van de Zusters (lees: nonnen).
Om stipt 8 uur lopen wij naar de afdeling, -de ochtendpreek laten we voor wat het is- en vinden we op de afdeling de slaperige nachtdienst, die er bijna 12 uur werken heeft op zitten.
De rest van de staff woont wél het gebed bij aan het begin van hun dienst, de leerlingen -in grote getale- houden de afdeling draaiende. De geur van schoonmaakmiddel (Jik) komt je tegemoet.
Buiten op het gras zitten/liggen familieleden, de nacht doorgebracht in de buurt van hun familie. Nu aan hen de beurt om te koken en de was te doen.
Nadat staande en lopend langs de “kamers” de mondelinge overdracht heeft plaatsgevonden worden mn. de leerlingen aan het werk gezet! Onze handen jeuken af en toe……. Er ligt hier een enorme uitdaging voor een LEAN Traject
Het hangt erg af van het patiëntenaanbod wat er zoal te doen is op de afdeling. Op dit moment liggen er aardig wat zuigelingen opgenomen op de nursery, dus goed om daar eens even een kijkje te nemen.
En prematuur geboren bij 29 weken, nu een week oud ligt daar gewoon in een wieg. Geen monitor bewaking, geen glucose controles, geen medicatie en zelf drinken aan de borst! Het kleine pittige meisje weegt nu 1050 gram.
Rond 10.30 uur wandelen wen even naar ‘ons’ huis en zetten we daar een kopje koffie, de gezoete thee met melk (en vel…..) trekken we niet! Vaak heeft de staff wat bij de koffie, cassave, chipati (een soort pannenkoekje) of een gekookte gezoete aardappel. En ja, dan zetten we onze stoelen en buiten in de zon, met de blote voeten in het gras, even later bijna ‘blij’ dat er een wolkje voorbij gaat!
Vandaag de leerlingen geholpen met het knippen en vouwen van gaasjes, niet voor te stellen dat dit een dagelijkse taak is. Die middag gaat de pakketjes in de autoclaaf, jullie hebben de foto van de snelkookpan op de rolstoel al eerder kunnen zien
Wat alle medewerkers heel erg leuk vinden is dat er foto’s gemaakt worden, alles wordt daarna bekeken en de mobiel gaat dan van hand tot hand. Verbazing over de eerder gemaakte foto’s. Ook de foto’s van de door ons georganiseerde acties van het afgelopen jaar vinden ze erg leuk om te zien.
De lunch, (warm) bestaat vaak uit rijst, pasta, matoke en/of aardappels. Vaak maken de Zusters er voor ons een verse salade bij van avocado en eigenlijk zijn er altijd verse groenten en vlees. Toetje: vers fruit, die ananassen…..
De lunch is om 13.00 uur en ’s middags worden we rond 15.00 uur terug verwacht op de afdeling.
We werken dat tot 17.00 uur, kunnen het niet laten om de handen flink uit de mouwen te kunnen steken en schrobben een paar verlosbedden. De WITTE tornado suist dan even over de afdeling….
Aan het einde van de middag nog even naar het dorpje Rukungiri, chaotisch, stoffig, maar o zo kleurrijk! We hebben inmiddels de lokale groenteboer ook ontdekt met heerlijk passievruchten, net zo lekker als in Ivoorkust, nu nog op zoek naar de papaya’s.
De plaatselijke ‘Blokker’ met prachtige schaaltjes in allerlei prints, de schoenmaker, de stoffenwinkel, bezems, tassen etc. We raken er niet uitgekeken!
De foto’s geven jullie vast een indruk.
Het kan ook maar zo zijn dat er een buurjongetje komt aanwaaien en dat Margreet besluit om met hem te gaan bellen blazen. Of dat we met z’n drietjes een puzzeltje maken. (dank Annet F.!)
Inmiddels hebben we ook de nodige spullen aangeschaft voor de verloskunde afdeling en de nursery room. Een zuurstof apparaat waarmee aan twee kinderen tegelijk O2 gegeven kan worden. Partus sets (scharen en klemmen die bij de bevalling gebruikt worden) en niet te vergeten de O2 maskers.
En als je denkt dat e.e.a. snel te regelen is……. Take your time sister! De efficiëntie is hier ver te zoeken!
En dan is het ’s avonds tijd voor een warme maaltijd, opnieuw bij de Zusters. De maaltijden zijn vergelijkbaar met de lunches, vaak zijn de restjes verwerkt in een omelet, gebakken op een vuurpot. Er wordt niks weggegooid, de gekookte aardappelen worden frietjes!!
Een van de nonnen eet dan vaak met ons mee. In de schuur staan twee houtgestookte ovens, deze branden volgens mij dag en nacht. Zuster Angela presenteert trots haar eigen gebakken cake.
Tegen 6 uur begint het schemeren, om 7 uur is het echt stikdonker en hoor je alleen nog de krekels in het gras. We werken ons dagboek en de blog en dan is het al gauw tien uur! Nog even appen of skypen met het thuisfront, tenminste…… al het internet werkt!
As I said: take your time sister!
Bijna twee weken hier, de verschillen worden ons wel steeds (pijnlijk) duidelijker. De keuzes die ELKE dag gemaakt moeten worden, de financiële middelen die ontbreken om bijvoorbeeld een echo te laten maken (kosten € 4,00!!!), de materiele middelen die de patiënten zelf niet hebben, denk bijvoorbeeld aan hele basale verzorgingsproducten, ONGELOFELIJK……. en voor ons bijna niet uit te leggen.
Ondanks deze schrijnende situaties die we echt elke dag zien, blijven de mensen vriendelijk, een stralende lach en een warm ‘dank je wel’. Ondanks dat wij de taal niet beheersen, op een paar kleine woordjes na en het feit dat de meeste patiënten geen Engels kunnen, tóch het contact krijgen en het vertrouwen winnen en dan opeens samen met een verloskundige zélf een partus mogen doen. Een mooie gezonde jongen van 3750 gram met de naam Gahdi. Dat zijn de momenten waar wij heel blij van worden!
Wat een bijzondere ervaring, veel mensen die we 14 dagen helemaal niet kenden, waar we nu lief en leed mee delen, dat geldt voor de patiënten, maar zeker ook de medewerkers en studenten van het ziekenhuis.
Met de rest stoeien we nog even voort, in de wetenschap dat het grote geheel niet zullen oplossen, helaas….
Lieve groet, vanuit een warm (26º graden) Oeganda.
Margreet & Esther
Om 06.30 uur gaat de wekker, ja, dan is het bij jullie 05.30 uur! Voor ons dus 5 AD diensten per week, gebroken, dat dan wel.
Direct onder de klamboe vandaan het smetteloze witte uniform aan. Wij geven hier bijna licht, het doet je zeer aan de ogen als de zon schijnt!
Eerst het ontbijt, daarvoor maken we een kleine ochtendwandeling, luisterend naar alle bijzondere vogels hier op het terrein. We zitten aan de tafel van het visitors-house met een zeer kleurrijk motief op het tafelkleed (zie foto).
Het ontbijt is qua broodbeleg bijna vergelijkbaar met thuis, jam, nutella en pindakaas; hoe Hollands?!
Het brood de broodrooster in en even nescafé maken, we missen de opgeklopte melk…..
Inmiddels hebben we de lokale supermarkt ontdekt en Oegandese kaas gekocht, deze mag bewaard worden in de koelkast in het “verboden” kamertje van de Zusters (lees: nonnen).
Om stipt 8 uur lopen wij naar de afdeling, -de ochtendpreek laten we voor wat het is- en vinden we op de afdeling de slaperige nachtdienst, die er bijna 12 uur werken heeft op zitten.
De rest van de staff woont wél het gebed bij aan het begin van hun dienst, de leerlingen -in grote getale- houden de afdeling draaiende. De geur van schoonmaakmiddel (Jik) komt je tegemoet.
Buiten op het gras zitten/liggen familieleden, de nacht doorgebracht in de buurt van hun familie. Nu aan hen de beurt om te koken en de was te doen.
Nadat staande en lopend langs de “kamers” de mondelinge overdracht heeft plaatsgevonden worden mn. de leerlingen aan het werk gezet! Onze handen jeuken af en toe……. Er ligt hier een enorme uitdaging voor een LEAN Traject
Het hangt erg af van het patiëntenaanbod wat er zoal te doen is op de afdeling. Op dit moment liggen er aardig wat zuigelingen opgenomen op de nursery, dus goed om daar eens even een kijkje te nemen.
En prematuur geboren bij 29 weken, nu een week oud ligt daar gewoon in een wieg. Geen monitor bewaking, geen glucose controles, geen medicatie en zelf drinken aan de borst! Het kleine pittige meisje weegt nu 1050 gram.
Rond 10.30 uur wandelen wen even naar ‘ons’ huis en zetten we daar een kopje koffie, de gezoete thee met melk (en vel…..) trekken we niet! Vaak heeft de staff wat bij de koffie, cassave, chipati (een soort pannenkoekje) of een gekookte gezoete aardappel. En ja, dan zetten we onze stoelen en buiten in de zon, met de blote voeten in het gras, even later bijna ‘blij’ dat er een wolkje voorbij gaat!
Vandaag de leerlingen geholpen met het knippen en vouwen van gaasjes, niet voor te stellen dat dit een dagelijkse taak is. Die middag gaat de pakketjes in de autoclaaf, jullie hebben de foto van de snelkookpan op de rolstoel al eerder kunnen zien
Wat alle medewerkers heel erg leuk vinden is dat er foto’s gemaakt worden, alles wordt daarna bekeken en de mobiel gaat dan van hand tot hand. Verbazing over de eerder gemaakte foto’s. Ook de foto’s van de door ons georganiseerde acties van het afgelopen jaar vinden ze erg leuk om te zien.
De lunch, (warm) bestaat vaak uit rijst, pasta, matoke en/of aardappels. Vaak maken de Zusters er voor ons een verse salade bij van avocado en eigenlijk zijn er altijd verse groenten en vlees. Toetje: vers fruit, die ananassen…..
De lunch is om 13.00 uur en ’s middags worden we rond 15.00 uur terug verwacht op de afdeling.
We werken dat tot 17.00 uur, kunnen het niet laten om de handen flink uit de mouwen te kunnen steken en schrobben een paar verlosbedden. De WITTE tornado suist dan even over de afdeling….
Aan het einde van de middag nog even naar het dorpje Rukungiri, chaotisch, stoffig, maar o zo kleurrijk! We hebben inmiddels de lokale groenteboer ook ontdekt met heerlijk passievruchten, net zo lekker als in Ivoorkust, nu nog op zoek naar de papaya’s.
De plaatselijke ‘Blokker’ met prachtige schaaltjes in allerlei prints, de schoenmaker, de stoffenwinkel, bezems, tassen etc. We raken er niet uitgekeken!
De foto’s geven jullie vast een indruk.
Het kan ook maar zo zijn dat er een buurjongetje komt aanwaaien en dat Margreet besluit om met hem te gaan bellen blazen. Of dat we met z’n drietjes een puzzeltje maken. (dank Annet F.!)
Inmiddels hebben we ook de nodige spullen aangeschaft voor de verloskunde afdeling en de nursery room. Een zuurstof apparaat waarmee aan twee kinderen tegelijk O2 gegeven kan worden. Partus sets (scharen en klemmen die bij de bevalling gebruikt worden) en niet te vergeten de O2 maskers.
En als je denkt dat e.e.a. snel te regelen is……. Take your time sister! De efficiëntie is hier ver te zoeken!
En dan is het ’s avonds tijd voor een warme maaltijd, opnieuw bij de Zusters. De maaltijden zijn vergelijkbaar met de lunches, vaak zijn de restjes verwerkt in een omelet, gebakken op een vuurpot. Er wordt niks weggegooid, de gekookte aardappelen worden frietjes!!
Een van de nonnen eet dan vaak met ons mee. In de schuur staan twee houtgestookte ovens, deze branden volgens mij dag en nacht. Zuster Angela presenteert trots haar eigen gebakken cake.
Tegen 6 uur begint het schemeren, om 7 uur is het echt stikdonker en hoor je alleen nog de krekels in het gras. We werken ons dagboek en de blog en dan is het al gauw tien uur! Nog even appen of skypen met het thuisfront, tenminste…… al het internet werkt!
As I said: take your time sister!
Bijna twee weken hier, de verschillen worden ons wel steeds (pijnlijk) duidelijker. De keuzes die ELKE dag gemaakt moeten worden, de financiële middelen die ontbreken om bijvoorbeeld een echo te laten maken (kosten € 4,00!!!), de materiele middelen die de patiënten zelf niet hebben, denk bijvoorbeeld aan hele basale verzorgingsproducten, ONGELOFELIJK……. en voor ons bijna niet uit te leggen.
Ondanks deze schrijnende situaties die we echt elke dag zien, blijven de mensen vriendelijk, een stralende lach en een warm ‘dank je wel’. Ondanks dat wij de taal niet beheersen, op een paar kleine woordjes na en het feit dat de meeste patiënten geen Engels kunnen, tóch het contact krijgen en het vertrouwen winnen en dan opeens samen met een verloskundige zélf een partus mogen doen. Een mooie gezonde jongen van 3750 gram met de naam Gahdi. Dat zijn de momenten waar wij heel blij van worden!
Wat een bijzondere ervaring, veel mensen die we 14 dagen helemaal niet kenden, waar we nu lief en leed mee delen, dat geldt voor de patiënten, maar zeker ook de medewerkers en studenten van het ziekenhuis.
Met de rest stoeien we nog even voort, in de wetenschap dat het grote geheel niet zullen oplossen, helaas….
Lieve groet, vanuit een warm (26º graden) Oeganda.
Margreet & Esther
-
15 Oktober 2015 - 21:19
Ietfaber:
En alweer zo'n prachtig verslag van jullie door kunnen lezen. Heel fijn dat ik zo op de hoogte blijf. Vanavond etentje gehad van de Anbo, was goed en gezellig. Voor Esther: de groeten van Joke van den Berg. Alles gaat hier verder goed; nog geoefend met Manouk met de Duitse lidwoorden, die, der en das. Ze snapte het heel goed. Een beetje warmte mag je wel doorsturen, want het is hier zeer regenachtig en koud. Niets aan. Ik wens jullie weer heel veel succes de komende dagen. Een dikke zoen, Iet Faber. -
15 Oktober 2015 - 21:48
Ingrid Wink:
Wat leuk om eens een dagje met jullie mee te lezen. Ik was er al nieuwsgierig naar. Prachtige foto's, erg leuk allemaal weer. Leuk om jullie op de tablet te zien vandaag bij de afscheidslunch van Mariette. (overigens zeer geslaagd) Veel succes nog daar!!!!! -
15 Oktober 2015 - 22:19
Nicole Verhappen:
Weer genoten van jullie verslag en mooie foto's van de prachtige natuur, dieren en natuurlijk de mooie mensen en kinderen! De verschillen met hier zijn voor ons moeilijk voor te stellen, maar ik ben heel blij dat jullie zoveel goede dingen kunnen doen! Heel bijzonder om dit vanaf de zijlijn mee te krijgen! Nog heel veel succes voor jullie.
Groetjes,
Nicole -
16 Oktober 2015 - 01:17
Sabien Dokter:
Wat gaaf dat jullie het allemaal zo mooi beschrijven, zo beleven we het een heel klein beetje met jullie mee! Heel bijzonder! Ga zo door en ik kijk uit naar het volgende verslag!
Liefs, Sabien -
16 Oktober 2015 - 09:29
Anneke ( De Vos ):
Heel leuk om jullie verslagen te lezen. En ja...die ananassen....En die kleine banaantjes? -
16 Oktober 2015 - 10:49
Lydia:
Bijzonder, het is net een avonturenboek waar je steeds een hoofdstuk van leest!
Enne, Margreet: de koelkast is besteld ;-)
Dikke knuf, Lydia -
16 Oktober 2015 - 11:34
Janet Zomer:
Wederom een prachtig verhaal! Wat moet het een ongelofelijk bijzondere ervaring voor jullie zijn!
Groet vanuit een grijs en nat Wichmond,
Janet -
16 Oktober 2015 - 12:52
Jan En Gonny Meijer.:
Wat leuk om jullie verslagen te lezen, Esther (en Margreet), al kennen we haar niet..
Heel bijzonder allemaal. En wat een geweldige ervaring. Wat ik zo leuk vond om te lezen Esther, die honing op de wonden. Weet je dat Natas dat ook op wondjes bij Cezanna doet die moeilijk willen genezen? Zo zie je maar weer....
We kijken naar jullie verslagen uit. Nog een heel fijne tijd. Liefs Jan en Gonny -
16 Oktober 2015 - 14:37
Dianne Wesselink:
Wat een mooie verhalen en wat een mooi werk dat jullie daar doen. Erg leuk om het zo via internet zo een beetje mee te kunnen beleven van jullie bijzondere ervaringen. Heel veel succes en plezier nog daar. -
17 Oktober 2015 - 05:03
Arda :
Blijft erg leuk om jullie verslagen te lezen!
gaasjes knippen en vouwen... dat klinkt voor hier erg lang geleden!!
en wat superleuk dat we jullie "live" hebben gesproken op de afscheidslunch van Mariette :)
Jullie zagen er goed uit en al wat gebruind!
Gaan jullie ook nog nachtdiensten draaien?
lieve groet en tot het volgende verhaal, arda -
17 Oktober 2015 - 14:29
Didy Derksen:
Hallo Esther en Margreet,
Wat heerlijk om jullie verhalen te lezen op deze sombere zaterdag in Warnsveld.Wat hebben jullie "volle " dagen"! En mooi om dan in het weekend zo'n prachtige safari te doen.Geweldige foto's en wat een mooie kleuren.
Jullie zijn een geweldig team daar( maar dat wisten we natuurlijk al wel)!!!!
Hoop dat jullie elkaar de komende weken nog heel vaak mogen KNIJPEN!
Liefs Didy.
-
18 Oktober 2015 - 01:12
Hermien Winters:
Hoe overleven wij.......regenachtig, koud , somber Zutphen!
Na een drukke werkdag in het Gelre...jaja ik weet het ik mag niet klagen!.. Fietste ik naar huis in de stromende regen (hier geen brommertaxi ... Ik zie het al helemaal voor me hoe jij op die brommer zit Esther hihi ) )droop het water in mijn schoenen..
Thuis gekomen ligt daar de Gelre Revue. Daar kwam ik jullie artikel tegen.. Met plezier en ook een klein beetje jaloers heb ik jullie verslagen gelezen.
Goed bezig en veel succes met alles wat jullie doen. Jullie houden ons op de hoogte en........ik, ik krijg het er warm van...
Heel veel groetjes v Hermien W -
18 Oktober 2015 - 13:58
Edith Teunissen:
Wauw wat beleven jullie veel....
Ik lees met veel plezier de verslagen, wat een contrast...
Fijn dat jullie je draai hebben gevonden en zoveel goeds verrichten. Geniet van de dingen die jullie daar wel kunnen veranderen....
Heel veel groetjes uit regenachtig Nederland. -
20 Oktober 2015 - 11:22
Esther Winkel:
Lieve Margreet en Esther, wat een mooie en indrukwekkende verhalen en wat maken jullie veel mee.
Ik blijf het op de voet volgen hoor. (krijg heimwee naar mijn periode in Zuid-Afrika in 2002)
Geniet van al het moois en ook de heftige/moeilijke dingen zullen jullie goed doorstaan!
Liefs Esther
ps 26-10 weer aan het werk, heb er zin in -
20 Oktober 2015 - 14:31
Reiny:
Dag lieve Margreet en Esther,
Even tijd vrij maken om jullie veslag te lezen,wat is het weer een boeiend verhaal.
Wisten jullie dat wij in Steenwijkerland ook van oude lakens verband scheuren voor Afrika?
ik wens jullie nog een goeie tijd daar.
Liefs Reiny -
24 Oktober 2015 - 14:36
Anita Pierik:
Ben weer helemaal bij met het lezen van jullie verslagen.
Wat een indrukken.
Die prematuur, hoe bijzonder.
Mooie foto's. Idd een zeer kleurrijk tafelkleed. Doet mij weer denken aan de dekens die we hadden besteld in Mutolere. Zij vonden ze prachtig, ik vond ze ......niet mooi.
Die gaasjes knippen en vouwen, niet te geloven toch. Maken ze ook zelf een soort wattenbollen?
We hebben straks heel wat bij te praten.
Toedelooooeee.
Anita Pierik -
02 November 2015 - 15:33
Steinie:
Wat een fleurige kleedjes liggen er nu op tafel! En de zusters vinden het leuk om dingen klaar te maken die de mzungus lekker vinden! Mayonaise is trouwens te koop in de supermart in Rukungiri, mocht je daar zin in hebben, zo ook Nutella!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
